Podstawy stosowania tymczasowego aresztowania

Podstawy stosowania tymczasowego aresztowania, określone w art. 258 § 2 k.p.k., przy spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 249 § 1 i art. 257 § 1 k.p.k. i przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 259 § 1 i 2 k.p.k., stanowią samodzielne przesłanki szczególne stosowania tego środka zapobiegawczego (zob. uchwałę składu 7 sędziów SN z 19 stycznia 2012 r., I KZP 18/11; postanowienia SN: z 26 listopada 2014 r., II KK 83/14; z 21 listopada 2012 r., V KK 220/12; z 3 kwietnia 2007 r., WZ 11/07).

Wspomniana wyżej uchwała z 19 stycznia 2012 r. przesądziła o kierunku rozstrzygnięcia rozbieżności w wykładni prawa wynikających z orzeczeń sądów rejonowych, sądów okręgowych i sądów apelacyjnych, a także Sądu Najwyższego odnoszących się do samoistności przesłanki z art. 258 § 2 k.p.k. Także skład rozpoznający wniesione zażalenie uznaje argumentację tam wyrażoną za niebudzącą wątpliwości

Postanowienie SN z dnia 29 września 2021 r., V KZ 47/21

Standard: 53932 (pełna treść orzeczenia)

Sąd Najwyższy orzekający w tej sprawie podziela w pełni stanowisko wyrażone w uchwale składu siedmiu sędziów SN z dnia 19 stycznia 2012 r. I KZP 18/11, w której stwierdzono, że: ”Podstawy stosowania tymczasowego aresztowania, określone w art. 258 § 2 kpk, przy spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 249 § 1 i art. 257 § 1 kpk i przy braku przesłanej negatywnych określonych wart. 259 § 1 i 2 kpk, stanowią samodzielne przesłanki szczególne stosowania tego środka zapobiegawczego".

Postanowienie SN z dnia 21 listopada 2012 r., V KK 220/12

Standard: 53929 (pełna treść orzeczenia)