Trójwymiarowa konstrukcja granic środka odwoławczego

Dodanie § 2 art. 433 k.p.k. pozwala na stwierdzenie, że obecnie nie tylko orzecznictwo, ale i ustawodawca, wręcz explicite, opowiedział się za trójwymiarową konstrukcją rozumienia granic środka odwoławczego, w którym istotną rolę odgrywa:

1) kierunek zaskarżenia,

2) zakres zaskarżenia oraz

3) zarzuty odwoławcze.

Skoro w określonych sytuacjach sąd odwoławczy orzeka „niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów” (art. 439 § 1, art. 440, i art. 455 k.p.k.), to zarzuty nie stanowią z pewnością o granicach środka odwoławczego. Zatem to nie zarzuty determinują granice środka odwoławczego, a są tylko elementem ułatwiającym zakreślenie granic środka odwoławczego.

Wymieniony przez skarżącego w środku odwoławczym zakres zaskarżenia ulega ex lege z woli racjonalnego ustawodawcy rozszerzeniu poprzez dwa niewzruszalne domniemania prawne. Pierwsze z nich oznacza, że apelację co do winy, uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (arg. ex art. 447 § 1 k.p.k.), natomiast drugie powoduje, że apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środku karnym.

 Postanowienie SN z dnia 25 listopada 2015 r., II KK 176/15

 

Standard: 39056 (pełna treść orzeczenia)