Samowolne użycie cudzej rzeczy ruchomej

Zgodnie z art. 3 § 1 i 2 kw na zasadach określonych w tej ustawie odpowiada ten, kto popełnił wykroczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym, natomiast odpowiedzialność za wykroczenie popełnione za granicą zachodzi tylko wtedy, gdy przepis szczególny taką odpowiedzialność przewiduje. Brak jest takiego przepisu szczególnego w stosunku do wykroczenia określonego w art. 127 § 1 kw, o popełnienie którego A. M. został obwiniony.

Art. 127 § 1 k.w. penalizuje zachowanie polegające na samowolnym użyciu cudzej rzeczy ruchomej. Przez użycie rozumie się bezprawne objęcie cudzego mienia ruchomego we własne faktyczne władanie i posługiwanie się nim, jak własnym i dokonanie tego w zamiarze innym niż przywłaszczenie, np. z zamiarem oddania owej rzeczy po jej wykorzystaniu. Natomiast samowolność użycia rozumieć należy w taki sposób, że użycie rzeczy następuje bez wiedzy i zgody jej właściciela.

Znamiona wykroczenia określonego w art. 127 kw realizują się zatem już w momencie wejścia w posiadanie cudzej rzeczy ruchomej przez sprawcę, bez zgody jej właściciela (z zamiarem jej samowolnego używania). W tym momencie sprawca wykroczenia rozpoczyna faktycznie dysponowanie cudzą rzeczą ruchomą bez zgody osoby uprawnionej lub nawet wbrew jej woli.

Dla uznania, że sprawca samowolnie używa cudzej rzeczy ruchomej nie jest konieczne ustalenie, że sprawca zaczął od razu faktycznie korzystać z niej zgodnie z jej przeznaczeniem.

Zachowanie obwinionego wypełniło również znamiona strony podmiotowej powołanego przepisu. Obwiniony dokonał przy­pisanego mu czynu umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim (art. 6 § 1 kw). Nie może budzić wątpliwości, że miał on „chęć” (tzw. element wolitywny) dokonania opisanego czynu, przy równoczesnej świadomości realizacji wszystkich jego znamion (element intelektualny).

Wyrok SR  dla Warszawy – Śródmieścia  z dnia 25 lipca 2019 r., V W 269/19

Standard: 38667 (pełna treść orzeczenia)