Zakaz używania rzeczy bez zgody składającego (art. 839 k.c.)
Umowa przechowania (art. 835-845 k.c.)
Uprawnienie do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi powstaje w relacji pomiędzy dwiema stronami umowy przechowania, musi ono zatem pochodzić z dyspozycji, a przynajmniej zgody, składającego. Sam więc fakt umieszczenia pieniędzy na rachunku bankowym, nie jest równoznaczny z istnieniem upoważnienia udzielonego przechowawcy przez składającego do rozporządzania przechowywanymi pieniędzmi.
W doktrynie przyjmuje się, że użycie rzeczy przechowywanej jest usprawiedliwione, gdy ma charakter zachowawczy, albowiem składający może zezwolić przechowawcy na używanie rzeczy poza zakresem wynikającym z istoty przechowania, jednakże korzyść, jaką przechowawca osiągnie z tego tytułu, musi być marginesowa i epizodyczna. Jeśli zatem osiągnięcie korzyści marginalnej i doraźnej nie wykracza poza granice umowy depozytu to, w myśl argumentum a maiori ad minus, brak jakiejkolwiek korzyści po stronie przechowawcy (jak w przypadku skarżącego) tym bardziej nie uzasadnia przyjęcia przez organy podatkowe umowy depozytu nieprawidłowego.
Wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 maja 2018 r., I SA/Łd 43/18
Standard: 38385 (pełna treść orzeczenia)
Oddanie na przechowanie w rozumieniu art. 228 k.p.k. ma na celu oddanie w posiadanie i pod pieczę określonej osoby (podmiotu), a nie w celu użytkowania rzeczy (co jest związane ze zwrotem rzeczy, a nie z oddaniem rzeczy na przechowanie). Taka czynność ma za zadanie jedynie zapewnienie przechowania rzeczy w odpowiedni sposób oraz przedstawienia go organom procesowym na każde żądanie. Wprawdzie z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2007 r. (IV CSK 159/07) wynika, że stosunku przechowania o jakim mowa w art. 228 § 1 k.p.k. nie można utożsamiać z przechowaniem w rozumieniu art. 835 k.c. i następnych, bowiem obie instytucje posiadają wiele cech odmiennych, jednak przedmiotem rozpatrywanej wówczas sprawy nie był zakres obowiązków przechowawcy.
Na kwestię obowiązków (a zatem i praw) przechowawcy wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 9 lutego 2007 r. (III CZP 161/06) odwołując się do wcześniejszego orzecznictwa, w ramach którego przyjął, że do zakresu przechowania z art. 228 k.p.k. mają odpowiednie zastosowanie reguły obowiązujące na gruncie prawa cywilnego, tj. na podstawie art. 835 k.c. i następnych.
Zatem odpowiednio zastosowanie ma art. 839 k.c. zgodnie z którym przechowawcy nie wolno używać rzeczy bez zgody składającego, chyba że jest to konieczne do jej zachowania w stanie niepogorszonym.
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 31 lipca 2013 r., I ACa 738/13
Standard: 38381 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 38387