Konstytutywny charakter orzeczenia o stwierdzeniu przejścia depozytu na własność Skarbu Państwa (art. 9 u.l.n.d.)

Problem charakteru orzeczenia „o likwidacji depozytu” był już przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, który w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 marca 2004 r., K 22/03 (OTK – A 2004, nr 3, poz. 20) stwierdził, że nie podobna zgodzić się z poglądem, jakoby odjęcie własności depozytów następowało ex lege. Brzmienie art. 1 dekretu, że depozyty nie podjęte „przechodzą na własność Państwa” – zdaniem Trybunału Konstytucyjnego – bynajmniej nie przesądza w kategoryczny sposób o momencie utraty własności i trybie tej utraty. Z kolei brzmienie art. 6 dekretu, mówiącego, że rozporządzenie określi organy „właściwe do orzekania o przejściu depozytów na własność Państwa” sugeruje – stwierdził Trybunał Konstytucyjny – konstytutywny charakter takiego orzeczenia. Wobec niejasności koncepcji samego dekretu przyjęcie tezy o deklaratywnym charakterze orzeczenia o likwidacji nie podjętych depozytów oznaczałoby, zdaniem Trybunału, przyjęcie zasady in dubio contra libertatem, wiązałoby się bowiem z przyjęciem słabszej ochrony własności jako konstytucyjnego prawa podmiotowego. Takie zaś rozumowanie uważa się za niedopuszczalne wobec braku wszelkich innych racji za nim przemawiających, na wypadek istnienia niejasności.

Skład orzekający Sądu Najwyższego podziela stanowisko Trybunału Konstytucyjnego w kwestii konstytutywnego charakteru orzeczenia o przejściu depozytu na własność Państwa na podstawie art. 1 dekretu z dnia 18 września 1954 r.

Wyrok SN z dnia 20 października 2005 r., II CK 147/05

Standard: 38362 (pełna treść orzeczenia)