Zwyczajowo przyjęte posługiwanie się wzorcem w stosunkach danego rodzaju (art. 384 § 2 k.c.)

W stosunkach z podmiotami niebędących konsumentami kryteria wiązane kontrahenta banku wynikają z art. 384 § 2 zdanie 1 k.c. Nie obowiązuje tu zatem wymaganie doręczania (dostarczenia) regulaminu (wzorca umownego) przed zawarciem umowy, ale przesłanka możliwości łatwego zapoznania się z treścią wzorca.

De lege lata nie sposób bronić poglądu, że przy każdej, kolejnej zmianie umowy rachunku bankowego bank ma obowiązek doręczenia lub udostępnienia posiadaczowi wzorca umownego. W przepisie art. 385 § 1 k.c. przewidziano priorytet prawny umowy indywidualnej wobec postanowień wzorca, toteż nie może w tej mierze dojść do naruszenia interesów kontrahenta twórcy wzorca.

Czym innym jest już sama kwestia dopuszczalności zmiany przez bank wzorca umownego (regulaminu) w czasie wiązania stron indywidualnym stosunkiem obligacyjnym (wynikającym m.in. z umowy rachunku bankowego, art. 725 k.c.), a czym innym - zmiana indywidualnej umowy z bankiem.

Wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2013 r., II CSK 456/12

Standard: 68806 (pełna treść orzeczenia)

W piśmiennictwie podkreśla się, że na podstawie art. 384 § 2 zdanie pierwsze k.c. dostarczenie wzorca przy zawieraniu umowy nie jest wymagane wtedy, gdy posługiwanie się nim jest zwyczajowo przyjęte w stosunkach danego rodzaju, a druga strona mogła się z łatwością dowiedzieć o jego treści. W najnowszym piśmiennictwie wskazano też, że posługiwanie się regulaminami opracowanymi przez przewoźników ma charakter zwyczajowy, a przesłanka możliwości łatwego dowiedzenia się o jego treści jest spełniona nawet w razie udostępnienia go przez przewoźnika w Internecie.

Wyrok SN z dnia 8 czerwca 2005 r., V CK 286/05

Standard: 38262 (pełna treść orzeczenia)