Kara umowna w umowie przewozu

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż roszczenie o zapłatę kary umownej ulega przedawnieniu w terminie przewidzianym dla roszczeń odszkodowawczych wynikających z głównego stosunku prawnego, co jest związane z akcesoryjnym charakterem kary umownej. Stanowisko takie zostało wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów z dnia 11 kwietnia 2003 r. (III CZP 61/03, OSNC 2004 nr 5, poz. 69). 

Niewątpliwie żądanie przez stronę powodową zapłaty kary umownej jest roszczeniem wynikającym z umowy i jest związane z zaniechaniem dowożenia uczniów, a nie rozwiązaniem umowy. Kara umowna stanowi jedną z umownych sankcji kontraktowych, aktualizującą się w związku z naruszeniem zobowiązania przez dłużnika oraz charakteryzująca się uproszczonym sposobem jej zastosowania.

Nie ma racji strona powodowa, wskazując iż roszczenie o zapłatę kary umownej jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawnia się z upływem 3 lat. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Takim przepisem szczególnym jest właśnie art. 778 k.c., przewidujący roczny termin przedawnienia i jako lex specialis wyłączający zastosowanie ogólnych terminów przedawnienia.

Wyrok SO w Krakowie  z dnia 27 maja 2014 r., II Ca 400/14

Standard: 38086 (pełna treść orzeczenia)