Poręczenie za dług osoby niezdolnej do czynności prawnych (art. 877 k.c.)

Art. 877 k.c., dotyczący poręczenia za dług osoby, która nie mogła się zobowiązać z powodu braku zdolności do czynności prawnych. W takim wypadku poręczyciel powinien spełnić świadczenie jako dłużnik główny, jeżeli w chwili poręczenia o braku zdolności tej osoby wiedział lub z łatwością mógł się dowiedzieć.

Przepis ten zawiera wyjątek od zasady akcesoryjności zobowiązania poręczenia w stosunku do zobowiązania dłużnika, według której m.in. powstanie zobowiązania poręczyciela jest zależne od powstania ważnego zobowiązania dłużnika głównego. W przypadku, gdy to ostatnie zobowiązanie okaże się nieważne, nie powstaje także ważne zobowiązanie poręczyciela.

W sytuacji objętej hipotezą przepisu art. 877 k.c., powstaje ważne zobowiązanie poręczyciela, który staje się dłużnikiem głównym, mimo, że nie jest ważne zobowiązanie dłużnika, za którego udzielono poręczenia. Tym samym zobowiązanie poręczyciela staje się zobowiązaniem gwarancyjnym. Przepis ten ma zastosowanie w chwili zaciągania zobowiązania przez poręczyciela.

Wyrok SN z dnia 5 listopada 2008 r., I CSK 204/08

Standard: 37218 (pełna treść orzeczenia)