Doręczenia osobom pozbawionym wolności (art. 137 § 2 k.p.c.)

Zgodnie z art. 137 § 2 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c., doręczenia osobom pozbawionym wolności dokonuje się przez zarząd odpowiedniego zakładu, a zatem przesyłka musi zostać zaadresowana i wysłana na adres tego zarządu. W niektórych orzeczeniach judykatura dopuszcza przyjęcie prawidłowości doręczenia pism osobom pozbawionym wolności, jeżeli zostały wysłane na adres ich zamieszkania, a tam odebrane w trybie art. 138 § 1 k.p.c. przez dorosłego domownika, który podjął się ich przekazania adresatowi (tak np. w wyroku SA w Lublinie z dnia 2 kwietnia 2015 r., I ACa 849/14), choć odmiennie orzekł np. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 stycznia 1971 r. I PZ 82/70; podobnie w wyroku SN z dnia 4 marca 2010 r., I UK 329/09 stwierdzono, że co do zasady gdy adresat przebywa w zakładzie karnym, to nie można przyjąć, że przebywa w miejscu zamieszkania i że tym samym można stosować instytucję doręczenia zastępczego, gdyż tę stosuje się wtedy, gdy adresat przebywa w miejscu zamieszkania, ale tylko chwilowo jest nieobecny.

Zdaniem Sądu odwoławczego, niezależnie od powyższych, nie do końca jednolitych, stanowisk, nie można w żadnym razie przypisać rangi wyjątku od ogólnej zasady zastosowania art. 137 § 2 k.p.c. w odniesieniu do osób pozbawionych wolności doręczeniu dokonanemu w sposób opisany w treści art. 139 § 1 k.p.c. Podstawowym warunkiem skuteczności doręczenia przez awizo jest rzeczywiste zamieszkiwanie adresata pod wskazanym adresem (art. 126 § 2 k.p.c.), ponieważ adresat ten musi mieć możliwość zapoznania się z pozostawionym przez doręczyciela zawiadomieniem, a następnie na jego podstawie podjąć przesyłkę pozostawioną w urzędzie pocztowym;. doręczenie w sposób określony w art. 139 k.p.c. jest skuteczne wówczas, gdy miejsce zamieszkania adresata nie budzi wątpliwości (postanowienie SN z dnia 2 czerwca 2007 r., V CSK 155/07).

Postanowienie SO w Łodzi z dnia 11 stycznia 2017 r.., III Ca 1074/16

Standard: 37040 (pełna treść orzeczenia)