Postanowienie zarządzające sprzedaż rzeczy (art. 625 k.p.c.)
Sprawy o zniesienie współwłasności (art. 617 k.p.c. – 625 k.p.c.)
Zniesienia współwłasności rzeczy poprzez jej sprzedaż) składa się z dwóch stadiów postępowania. W pierwszym stadium sąd wydaje tylko zarządzenie o zastosowaniu zniesienia współwłasności rzeczy w drodze jej sprzedaży licytacyjnej, zastrzegając, że ostateczne rozliczenie współwłaścicieli nastąpi po dokonaniu sprzedaży i zawieszając do tego czasu dalsze postępowanie w sprawie. Wydane w tej materii postanowienie jest więc zbliżone swoim charakterem do orzeczenia wstępnego. Postępowanie powinno być podjęte po sprzedaży rzeczy i złożeniu uzyskanej kwoty do depozytu sądowego. W tym drugim stadium postępowania, po jego podjęciu, sąd dokonuje definitywnego rozliczenia współwłaścicieli, łącznie z roszczeniami z tytułu posiadania rzeczy wspólnej
Postanowienie SO w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2015 r., XV Ca 1645/14
Standard: 58185 (pełna treść orzeczenia)
Postanowienie sądu zarządzające sprzedaż przedmiotu działu spadku może przybrać dwojaką postać: ograniczyć się do samej tylko sprzedaży, odkładając rozstrzygnięcie o wzajemnych roszczeniach spadkobierców oraz o podziale sumy uzyskanej ze sprzedaży do czasu jej przeprowadzenia, bądź też jednocześnie rozstrzygnie o tych roszczeniach, a w istocie o podziale sumy pochodzącej ze sprzedaży.
W zależności zatem od tego, który z tych sposobów znajdzie zastosowanie, postanowienie albo definitywnie rozstrzyga o dziale, albo też otwiera drogę do kolejnej fazy postępowania poświęconego sprzedaży, a po jej dokonaniu, wydania postanowienia określającego udziały spadkobierców w sumie sprzedaży. To drugie ma jednakże tylko postać techniczno-porządkową zważywszy, iż podział sumy sprzedaży określają udziały spadkobierców w majątku spadkowym.
Oznacza to, iż każde z postanowień wydanych na gruncie art. 625 kpc spełnia tę samą funkcję; przesądza o sposobie działu spadku. Każde z nich jest postanowieniem rozstrzygającym co do istoty sprawy, a z chwilą uprawomocnienia się każde z nich stwarza stan rzeczy osądzonej. Żaden przepis ustawy nie dopuszcza zmiany takich postanowień, a tylko w takich wypadkach zmiana byłaby możliwa wobec uregulowania zawartego w art. 523 kpc. Poprzez art. 13 § 2 kpc stosuje się do nich przepisy art. 365 i 366 kpc (p. uchwała SN z dnia 11 listopada 1965 r., III CO 64/65 - OSNCP 1966/6/92), równorzędnie traktując strony procesu, jak i uczestników postępowania nieprocesowego. Jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 1995 r., III CZP 35/95 (OSNCP 1995/7-8/110), "Celem każdego postępowania cywilnego jest m.in. zaprowadzenie stanu pewności prawa w stosunkach cywilnych. Gdy cel ten zostanie osiągnięty przez ukończenie postępowania orzeczeniem merytorycznym, w postępowaniu nieprocesowym - pozytywnym, jakiekolwiek ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie tej samej sprawy jest niedopuszczalne, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (art. 523 kpc).
Postanowienie SN z dnia 10 grudnia 1997 r., III CKN 288/97
Standard: 36958