Chwila domniemanej śmierci zaginionego (art. 31 k.c.)
Domniemana śmierć zaginionego (art. 31 k.c.)
w przypadku osób zaginionych z reguły data rzeczywistej śmierci na ogół w ogóle nie jest do ustalenia, a jest jedynie pewnym domniemaniem (art. 31 k.c.). Z samej istoty zaginięcia wynika, iż z reguły nie jest wiadomo co stało się z osobą zaginioną. Nie bez znaczenia w tym zakresie jest i to, iż wprawdzie datę śmierci ustala sąd orzekający o uznaniu za zaginioną danej osoby, to faktycznie skutek prawny tego ustalenia a zatem związanie tym orzeczeniem ( stron, sądu, który je wydał, inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej) stosownie do art. 365 § 1 k.p.c. następuje dopiero z chwilą aktywowania prawomocności wydanego postanowienia.
Z domniemania z art. 31 § 1 k.c. wynika, że zaginiony żył do chwili oznaczonej w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego.
Wyrok SA w Białymstoku z dnia 1 grudnia 2016 r., III AUa 546/16
Standard: 36767 (pełna treść orzeczenia)
Gdy został sporządzony akt zgonu stanowiący wyłączny dowód stwierdzonego w nim zdarzenia, nie obowiązuje domniemanie z art. 31 § 1 KC oparte na postanowieniu o uznaniu za zmarłego.
Funkcja postanowienia o uznaniu za zmarłego realizuje się jedynie wtedy, gdy istnieje niepewność co do losu osoby uznanej za zmarłą i zachodzi potrzeba jego prawnego unormowania, gdy zostanie natomiast sporządzony akt zgonu (nie chodzi tu o akt zgonu wystawiony na podstawie postanowienia o uznaniu za zmarłego), to wymienione postanowienie nie może już pełnić swojej funkcji.
Postanowienie SN z dnia 25 listopada 2004 r., III CK 611/03
Standard: 55046 (pełna treść orzeczenia)