Poręczenie przez pełnomocnika z przekroczeniem określonej kwotowo granicy umocowania

Umowa poręczenia, w której poręczyciela reprezentował pełnomocnik, zawarta z przekroczeniem określonej kwotowo granicy umocowania, w razie odmowy jej potwierdzenia, jest w całości nieważna (art. 103 § 1 i 2 k.c.).

Umowa poręczenia, w której poręczyciela reprezentował pełnomocnik, zawarta z przekroczeniem określonej kwotowo granicy umocowania, jest dotknięta w całości bezskutecznością zawieszoną. O aktualizacji skutków prawnych umowy w sferze prawnej poręczyciela lub jej definitywnej bezskuteczności (nieważności) decyduje wyłącznie działanie poręczyciela, który może umowę potwierdzić lub odmówić jej potwierdzenia, co będzie prowadzić do definitywnej bezskuteczności (nieważności) całej umowy.

Przepis art. 58 § 3 k.c. dotyczy sytuacji, w której sprzeczna z ustawą lub zasadami współżycia jest tylko część czynności prawnej i rozstrzyga w jaki sposób wpływa to na ważność jej pozostałych części, natomiast zgodnie z art. 103 § 1 k.c., niepotwierdzenie przez mocodawcę umowy zawartej w jego imieniu przez pełnomocnika działającego bez umocowania albo z przekroczeniem jego zakresu, powoduje, że w obu przypadkach cała umowa jest nieważna. Przepis art. 58 § 3 k.c. nie może więc mieć w tym wypadku zastosowania także w drodze analogii (uchwała SN z dnia 12 października 2001 r., III CZP 55/01 oraz wyrok SN z dnia 9 czerwca 1997 r., III CKN 58/97).

Uchwała SN z dnia 14 marca 2006 r., III CZP 7/06

Standard: 36639 (pełna treść orzeczenia)