Art. 385 k.p.c. jako samodzielna podstawa zarzutu naruszenia prawa procesowego

Art. 385 k.p.c. jest adresowany do sądu drugiej instancji i przesądza o tym, w jaki sposób ma on rozstrzygnąć sprawę, jeżeli stwierdzi, że apelacja jest bezzasadna, bądź że powinna być uwzględniona.

O naruszeniu art. 385 k.p.c. mogłaby być zatem mowa jedynie wtedy, gdyby Sąd drugiej instancji stwierdził, że apelacja jest niezasadna, a ją uwzględnił, czego skarżący przecież nie zarzuca. Natomiast sąd drugiej instancji nie narusza art. 385 k.p.c., jeżeli oddali apelację na podstawie oceny, że jest ona niezasadna, niezależnie od twierdzenia strony, iż była zasadna (por. np. postanowienie SN z dnia 2 grudnia 1997 r., I PKN 403/97, czy wyrok SN z dnia 7 lipca 2000 r., I PKN 711/99).

Co do zasady art. 385 k.p.c. nie może więc stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej. Jego ewentualne naruszenie musi być bowiem konsekwencją naruszenia innych przepisów procesowych i materialnoprawnych, mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, co nie wynika jednak z opisu naruszenia zawartego w zarzutach sformułowanych przez w odniesieniu do tego przepisu.

Wyrok SN z dnia 9 lipca 2020 r., III PK 31/19

Standard: 60640 (pełna treść orzeczenia)

Z obrazą art. 385 k.p.c. mamy do czynienia, gdy Sąd Apelacyjny - mimo stwierdzenia podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku - orzeka o oddaleniu apelacji. 

Wyrok SN z dnia 8 sierpnia 2017 r., I UK 310/16

Standard: 62536 (pełna treść orzeczenia)