Sprostowanie a odpowiedź prasowa

O modelach sprostowania prasowego znanych różnym porządkom prawnym Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się szerzej w wyroku z dnia 5 maja 2004 r., P 2/03, w którym zakwestionował istnienie w polskim systemie prawnym niezdefiniowanych i trudnych do rozgraniczenia form sprostowania oraz odpowiedzi prasowej, w warunkach gdy penalizowane było zachowanie polegające na skomentowaniu w tym samym wydaniu materiału prasowego sprostowania nadesłanego przez zainteresowanego, a nie było penalizowane skomentowanie odpowiedzi. Na zbliżone wady sposobu uregulowania sprostowania i odpowiedzi prasowej Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę w wyroku z dnia 1 grudnia 2010 r., K 41/07, którym orzekł o niekonstytucyjności art. 46 ust. 1, art. 31 i art. 33 ust. 1 pr. pras.

Art. 31a ust. 1 pr. pras., przez wprowadzenie którego ustawodawca miał zamiar usunąć nieprawidłowości w konstrukcji sprostowania dostrzeżone przez Trybunał Konstytucyjny, wszedł w życie dnia 2 listopada 2012 r., na mocy ustawy o zmianie ustawy - Prawo prasowe (Dz.U. z 2012 r., poz. 1136) i zastąpił dotychczasowy art. 31 pr. pras., który stanowił, że na wniosek zainteresowanej osoby redaktor naczelny redakcji właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie: 1) rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie wiadomości nieprawdziwej lub nieścisłej, 2) nieścisłą odpowiedź na stwierdzenie zagrażające dobrom osobistym. Z art. 31a ust. 1 pr. pras. wynika natomiast, że na żądanie zainteresowanej osoby lub jej następcy prawnego, o którym mowa w art. 31a ust. 2 pr. pras., redaktor naczelny redakcji właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości zawartej w materiale prasowym. Nowelizacja sprowadzała się przede wszystkim do pominięcia tej części dawnego art. 31 pr. pras., która – przez powiązanie przesłanek przewidzianego nim roszczenia ze stanem zagrażającym dobrom osobistym – mogła wywoływać wątpliwości co do wzajemnej relacji między roszczeniem, o jakim mowa w art. 31 i 39 pr. pras., a roszczeniami zmierzającymi do uzyskania ochrony dóbr osobistych (art. 23 i 24 k.c.).

Po wejściu w życie art. 31a pr. pras. w związku z art. 39 ust. 1 pr. pras. nie powinno być wątpliwości, że przewidziane nim roszczenie nie ma charakteru konkurencyjnego dla roszczeń zmierzających do udzielenia ochrony dobrom osobistym.

Uchwała SN z dnia 8 grudnia 2021 r., III CZP 83/20

Standard: 73751 (pełna treść orzeczenia)