Okazanie „osoby, jej wizerunku"

Bez wątpienia okoliczność, że świadkom przedstawiono tablicę poglądową z wizerunkami czterech osób, spośród których jedynie podsądny miał założone okulary, stanowiła naruszenie przepisów regulujących okazanie.

Wyrok SO w Poznaniu z dnia 5 maja 2017 r., XVII Ka 333/17

Standard: 8722 (pełna treść orzeczenia)

Czynność okazania wizerunków oskarżonych pokrzywdzonym funkcjonariuszom przeprowadzona została niezgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, tj. art. 173 kpk oraz rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003r. w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania ( Dz. U. z 2003r., nr 104, poz. 981 ).

§ 12 ust. 1 powołanego rozporządzenia stanowi, iż wizerunek osoby okazywanej musi znajdować się wśród wizerunków innych osób, przy czym, stosownie do treści § 5 powołanego rozporządzenia, osoby przybrane do osoby okazywanej powinny być w zbliżonym wieku oraz mieć podobny wzrost, tuszę, ubiór i inne cechy charakterystyczne, zaś wśród osób przybranych nie mogą znajdować się funkcjonariusze organu dokonującego okazania ani osoby znane osobie przesłuchiwanej, okazani zaś dokonuje się tylu ile jest osób okazywanych ( § 7 ).

Czynność okazania ma charakter niepowtarzalny, dlatego przepisy procesowe dotyczące zasad jej przeprowadzania kładą szczególny nacisk na wyłączenie ewentualnej sugestii świadka przy identyfikacji przez niego osoby czy wizerunku osoby; nie oznacza to jednak, że in concreto brak spełnienia wszystkich warunków, jakie powinny zostać zapewnione przy okazaniu, dyskwalifikuje wartość dowodową tej czynności, albowiem to do Sądu meriti należy ocena wartości tego dowodu (tak: wyrok SN z dnia 18 lipca 2013r., sygn. akt III KK 92 / 13).

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że choć w niniejszej sprawie, co słusznie dostrzegł skarżący, wizerunki oskarżonych okazane zostały funkcjonariuszom na jednej tablicy poglądowej, bez udziału innych osób przybranych, to jednak, mając na uwadze, że pokrzywdzeni przed rozpoznaniem opisali zdarzenia z udziałem oskarżonych, a następnie dopiero dokonali ich rozpoznania przypisując im poszczególne zdarzenia i wskazując przy tym z jakich powodów zapamiętali te konkretne osoby, zasadnie Sąd meriti uznał czynność okazania policjantom wizerunków oskarżonych za wspierającą ich zeznania, a co za tym idzie potwierdzającą wiarygodność depozycji tych świadków. Brak było przy tym podstaw, by uznać, że policjanci przypisali zdarzenia nie rzeczywistym ich sprawcom, lecz wytypowanym przez siebie osobom albowiem ich zeznania odnośnie poszczególnych oskarżonych i zdarzeń, które swoimi zachowaniami spowodowali korespondowały ze sobą.

Reasumując tę część rozważań wskazać należy, że nie jest więc tak, by dopuszczalne było uznanie dowodu z okazania za wiarygodny tylko wówczas, gdy spełnia on „formalne” wymagania; nawet bowiem gdy nie są one spełnione możliwe jest uznanie rozpoznania za wiarygodne, co jest zrozumiałe, skoro zgodnie z art. 7 kpk organy postępowania oceniają dowody „swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego”.

Wyrok SO w Szczecinie z dnia 7 kwietnia 2017 r., IV Ka 1457/16

Standard: 9104 (pełna treść orzeczenia)