Karta płatnicza jako „inny środek płatniczy” w rozumieniu art. 310 § 1 k.k.
Przedmioty czynności wykonawczej przestępstwa z art. 310 k.k.
Do popełnienia przestępstwa z art. 310 § 1 k.k. nie jest niezbędne, aby sprawca bezpośrednio uczestniczył w czynnościach związanych z podrabianiem lub przerabianiem karty płatniczej.
Sprawca, który podejmuje się zakupów przy użyciu podrobionych kart płatniczych i w związku z tym akceptuje wytworzenie kart zawierających jego dane osobowe w celu umożliwienia mu dokonywania tych zakupów, jest współsprawcą przestępstwa z art. 310 § 1 k.k.
Wyrok SA w Warszawie z dnia 11 grudnia 2012 r., II AKa 293/12
Standard: 79461 (pełna treść orzeczenia)
Karta płatnicza, jako elektroniczny instrument dostępu do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania zapłaty, jest „innym środkiem płatniczym” w rozumieniu art. 310 § 1 k.k.
W doktrynie przyjmuje się, że ochroną art. 310 § 1 k.k. jest objęty niezakłócony i bezpieczny obrót pieniędzmi, papierami wartościowymi i innymi, wymienionymi w nim dokumentami, czy też, w innym użyciu – zaufanie do środków płatniczych niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania całego systemu gospodarczego. Zatem przepis chroni, między innymi, środki płatnicze w ich szeroko pojętej funkcji obiegowej spełnianej w obrocie gospodarczym. Ochrona nie ogranicza się wyłącznie do zachowania stanu wartości pieniężnych będących w obiegu, lecz ma na względzie także prawidłowość, pewność i bez-pieczeństwo obrotu tymi wartościami. Prawnie chronione dobro ma szerszy zakres, niż wynikałoby to z założenia uczynionego w kasacji.
Czynności wykonawcze przestępstwa określonego w art. 310 § 1 k.k., tj. podrobienie i przerobienie środka płatniczego są skierowane przez sprawcę do materialnych nośników, przy użyciu których wartości pieniężne krążą w obrocie, natomiast skutkiem działania jest z reguły zmiana wyrażonej znakiem wartości pieniężnej, potwierdzającej prawo podmiotowe do dokonywania zapłat. W odniesieniu do pieniądza gotówkowego materialnym nośnikiem wartości pieniężnej są banknoty i monety. Oznaczają one cyfrowo wartość pieniężną, a przekazywane w obrocie, przenoszą tę wartość na rzecz jego uczestników.
Obok pieniądza gotówkowego funkcjonuje w obrocie także pieniądz elektroniczny, jako wartość stanowiąca elektroniczny odpowiednik znaków pieniężnych, przechowywana na elektronicznych nośnikach informacji (art. 4 pkt 5 ustawy – Prawo bankowe). Elektroniczny znak pieniężny stanowi zarazem nośnik sumy pieniężnej. Pieniądz elektroniczny jest przedmiotem rozliczeń bezgotówkowych, które przeprowadza się również przy użyciu elektronicznych nośników informacji, w tym kartą płatniczą (art. 63 ust. 1 i 3 ustawy – Prawo bankowe).
Postanowienie SN z dnia 7 października 2003 r., V KK 39/03
Standard: 35432 (pełna treść orzeczenia)