Niemożność rozpoznania sprawy z powodu wyłączenia sędziów (art. 43 k.p.k.)

Wszelkie decyzje procesowe podejmowane na podstawie art. 43 k.p.k. nie podlegają zaskarżeniu, jako że nie zamykają one drogi do wydania w sprawie orzeczenia kończącego, nie stanowią decyzji co do środka zabezpieczającego, a wymieniony przepis art. 43 k.p.k. nie stanowi w tym względzie inaczej, bowiem nie przewiduje zażalenia na podjęte na jego podstawie orzeczenie. Wobec tego przyjęte zażalenie, jako niedopuszczalne z mocy wymienionych przepisów prawa, należało pozostawić bez rozpoznania (art. 430 § 1 w zw. z art. 429 § 1 k.p.k.).

Postanowienie SN z dnia 9 grudnia 2015 r., IV KZ 72/15

Standard: 35362 (pełna treść orzeczenia)

Powstrzymanie się sędziów danego sądu od udziału w konkretnej sprawie, z powodu wskazanego w art. 41 § 1 k.p.k., nie jest równoznaczne z ich wyłączeniem, gdyż to może nastąpić tylko z mocy orzeczenia sądu, o którym mowa w art. 42 § 4 k.p.k. W związku z tym, dopiero wydanie takiego orzeczenia wyłączającego sędziów w liczbie uniemożliwiającej rozpoznanie konkretnej sprawy w danym sądzie stwarza przesłankę do przekazania tejże sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu na podstawie art. 43 k.p.k.

Postanowienie SN z dnia 28 lutego 2006 r., WO 3/06

Standard: 41608 (pełna treść orzeczenia)