Spór o właściwość sądu wojskowego i powszechnego (art. 39 k.p.k.)

Jeżeli sąd powszechny, do którego wniesiono zażalenie na postanowienie prokuratora powszechnego o umorzeniu śledztwa, stwierdzi swoją niewłaściwość ze względu na to, że sprawa podlega orzecznictwu sądów wojskowych i odpowiednio do tego przekaże ją do rozpoznania sądowi wojskowemu, sąd wojskowy na podstawie art. 39 k.p.k. nie może odmówić jej przyjęcia tylko z tego powodu, że zaskarżone postanowienie wydał prokurator powszechny.

Sąd Najwyższy nie podziela zatem stanowiska zaprezentowanego w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 9 lutego 2005 r., II AK z 9/05 o niezaskarżalności rozstrzygnięcia w przedmiocie sporu kompetencyjnego między sądem powszechnym a sądem wojskowym (art. 39 k.p.k.). Argumentacja tam przedstawiona oparta na stwierdzeniu, że przepis art. 35 § 3 k.p.k. odnosi się jedynie do sytuacji regulowanych poprzedzającymi go paragrafami oraz na uznaniu braku wyodrębnienia tego przepisu jako samodzielnego artykułu, nie dostrzega tego, że rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między sądem wojskowym a sądem powszechnym koncentruje się wokół kwestii właściwości. Nie można podzielić także kolejnego argumentu zawartego w tym orzeczeniu, wskazującego na brak rozsądku i potrzeby w postulowaniu dopuszczalności kontroli instancyjnej rozstrzygnięć zapadających w trybie art. 39 k.p.k.

Postanowienie SN z dnia 3 listopada 2010 r., WZ 47/10

Standard: 35336 (pełna treść orzeczenia)

Art. 29 k.p.k. [art. 39 k.p.k.] zakazuje jedynie sądowi powszechnemu wszczęcia negatywnego sporu kompetencyjnego z sądem wojskowym, ale nie zmienia niczego w zakresie uprawnienia stron do zaskarżenia orzeczeń sądu wojskowego w kwestii właściwości. Oznacza to, że na postanowienie sądu wojskowego o przekazaniu sprawy sądowi powszechnemu lub nieprzyjęciu sprawy przekazanej przez sąd powszechny - z wyjątkiem wypadków określonych w art. 569 k.p.k. [art. 650 k.p.k.]- przysługuje zażalenie na podstawie art. 25 § 3 k.p.k. [art. 35 § 3 k.p.k.].

Postanowienie SN z dnia 25 lutego 1992 r., WZ 28/92

Standard: 38876 (pełna treść orzeczenia)