Określenie zakresu zaskarżenia (pojęcia „w kwestii – w przedmiocie”)

Z reguły, co prawda, ustawodawca posługuje się sformułowaniem „w przedmiocie” (np. art. 22 § 2, art. 69 § 2, art. 153 § 1, art. 236 § 2), ale Kodeksowi postępowania karnego znane są i takie unormowania, w których użyto sformułowania „w kwestii” (np. art. 42 § 4, art. 94 § 1 pkt 3, art. 126 § 2, art. 226, art. 367 § 1). „W przedmiocie” – „w kwestii” oznacza każdą decyzję danego rodzaju. W tych natomiast sytuacjach, kiedy ustawodawca chce zawęzić zakres rozstrzygnięć do określonego ich kierunku, czyni wyraźnie odpowiednie zastrzeżenie. Ma to chociażby miejsce w przypadku art. 547 k.p.k., w którym zapisano, że zażalenie przysługuje nie na jakiekolwiek postanowienie w przedmiocie (w kwestii) wniosku o wznowienie, a jedynie takie, które ten wniosek oddala lub pozostawia go bez rozpoznania. Podobnie jest w sytuacjach określonych w art. 19 § 4 k.p.k. i art. 20 § 1b k.p.k., w których ustawodawca przewidział prawo do wniesienia zażalenia na – odpowiednio – postanowienie o nałożeniu kary pieniężnej i postanowienie o ukaraniu.

Postanowienie SN z dnia 20 września 2007 r., I KZP 25/07

Standard: 35335 (pełna treść orzeczenia)