Wydatki nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu (art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.)
Wydatki Skarbu Państwa (art. 618 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji wynikające z treści § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.), zgodne z którym wysokość opłaty uzależniona jest od charakteru sprawy, nakładu pracy pełnomocnika i jego wkładu w rozstrzygnięcie. Stanowisko to jest zbieżne z orzecznictwem sądowym i to nie tylko cytowanym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Znajduje ono nadto oparcie w postanowieniu Sądu Najwyższego (w składzie 7 sędziów) z dnia 23 marca 2011 roku (w sprawie o sygn. akt I KZP 1/11), który stwierdził m.in., że Sąd ustalając wysokość kosztów procesu zasądzanych w sprawie karnej od Skarbu Państwa lub przeciwnika procesowego na rzecz strony, której racje zostały w procesie uwzględnione, bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy obrońcy lub pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy zastępcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.
Pogląd prezentowany przez skarżącą, zgodnie z którym sąd karny związany jest wysokością kosztów zastępstwa procesowego ustalonego w umowie między stronami narusza nie tylko przepisy w/w rozporządzenia, ale nadto zasadę autonomii jurysdykcyjnej sądów.
Wyrok SO w Białymstoku z dnia 16 lutego 2016 r., VIII Ka 351/15
Standard: 6626 (pełna treść orzeczenia)
Z samej istoty pomocy prawnej wynika, że podejmowane w jej ramach czynności muszą być w ogóle prawnie dopuszczalne, aby ich autor mógł domagać się stosownego wynagrodzenia. Dotyczy to zwłaszcza czynności objętych przymusem adwokackim, będącym wynikiem uznania przez racjonalnego ustawodawcę potrzeby zapewnienia odpowiedniego zarówno pod względem merytorycznym, jak i formalnym, wywiedzenia środka odwoławczego (także apelacji w sprawach o wznowienie postępowania).
W przekonaniu Sądu Najwyższego, ustanowienie skazanemu, który z uwagi na niezamożność nie jest w stanie ponieść kosztów obrony, obrońcy z urzędu dla dopełnienia odpowiednich wymogów stawianych apelacji w sprawie o wznowienie postępowania, nie upoważnia takiego obrońcy do żądania odpowiedniego wynagrodzenia za tę czynność wówczas, gdy nie potrafi on sprostać odpowiednim wymogom formalnym takiej skargi odwoławczej i wnosi apelację, która okazuje się prawnie niedopuszczalna.
Postanowienie SN z dnia 11 czerwca 2015 r., IV KO 22/15
Standard: 41907 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 6627
Standard: 41717
Standard: 41720
Standard: 41808
Standard: 42291
Standard: 6629