Ochrona praw nabytych a równość wobec prawa

Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie dawał wyraz stanowisku, że zasada ochrony praw nabytych wyprowadzona z art. 1 przepisów konstytucyjnych nie jest wartością bezwzględną, że raz nabytych praw nie można nigdy zmieniać, ani ograniczać, byleby to ograniczenie było usprawiedliwione ważnymi racjami prawnymi, społecznymi czy nawet ekonomicznymi. W danej sytuacji utrzymanie praw nabytych przez pewne grupy emerytów i rencistów w zakresie przywilejów komunikacyjnych oznaczałoby w istocie rzeczy aprobowanie stanu nierówności z innymi grupami emerytów i rencistów, nie posiadających uprawnienia do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (rolnicy, pracownicy sfery produkcji materialnej). Należy więc stwierdzić, że realizacja konstytucyjnej zasady równości może niekiedy oznaczać naruszenie zasady ochrony praw nabytych, jednakże wartościując te dobra, należy dać pierwszeństwo zasadzie równości. Nie sposób przy tym tracić z pola widzenia faktu, że niektóre nabyte przywileje komunikacyjne nie zawsze można zaliczyć do "słusznie nabytych", bowiem pewna ich część związana była z preferowaniem określonych grup zawodowych związanych ściśle z poprzednią formacją ustrojową, a część z nich przyznano na podstawie swobodnej, uznaniowej decyzji właściwego ministra w ramach tzw. "władzy dyskrecjonalnej", czego z całą pewnością nie można ocenić pozytywnie.

Orzeczenie TK z dnia 28 czerwca 1994 r., K 6/93, OTK 1994/1/14

Standard: 565 (pełna treść orzeczenia)