Bezpieczeństwo imprez masowych

Ustawodawca oparł kształt prawny relacji między organizatorami imprezy masowej i właścicielami, posiadaczami, użytkownikami lub zarządzającymi obiektem lub terenem a uczestnikami imprez masowych na zasadach prawa cywilnego i podporządkował te stosunki koncepcji tzw. umów adhezyjnych, o których mowa w art. 384 i n. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, ze zm.). Umowy te oparte są na zasadzie swobody umów i wykorzystywane są w stosunkach z tzw. odbiorcą masowym. Wykluczają one w znacznym stopniu równość stron oraz możliwość negocjowania warunków umowy. W ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych ustawodawca określa w istotnej mierze zakres ich treści. W praktyce zawierają one także postanowienia stanowiące powtórzenie przepisów aktów normatywnych, których nieprzestrzeganie zagrożone jest sankcją karną.

Ustawodawca podkreśla znaczenie regulaminów, z punktu widzenia realizacji celu ustawy, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa imprez masowych, nakładając na uczestników tych imprez obowiązek przestrzegania ich postanowień. Ustawowy obowiązek przestrzegania regulaminów nie zmienia jednak ich charakteru prawnego. Dlatego też nie mogą stać się one podstawą odpowiedzialności w ramach szeroko pojmowanego prawa represyjnego. Mogą natomiast stanowić podstawę cywilnoprawnej odpowiedzialności kontraktowej.

W ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych ustawodawca może także wprowadzić regulacje pozostawiające pewną swobodę podmiotom zobowiązanym do wydawania regulaminów do ograniczenia w nich nakazów lub zakazów wprowadzanych w rozporządzeniach lub aktach prawa miejscowego. Wówczas powinien jednak określić przesłanki korzystania z takiego uprawnienia, kierując się w szczególności rodzajem imprezy masowej, stopniem przewidywanego ryzyka lub rodzajem obiektu i terenu.

Wyrok TK z dnia 20 maja 2014 r., K 17/13

Standard: 3602 (pełna treść orzeczenia)