Wezwanie o poprawienie lub uzupełnienie skarg (art. 424[6] § 2 k.p.c.)

W części określającej jej treść, skarga powinna zawierać między innymi wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny (424[5] § 1 pkt 3 k.p.c.), a brak tego elementu konstrukcyjnego stanowi samodzielną i wystarczającą podstawę odrzucenia skargi, bez możliwości wdrożenia postępowania naprawczego (art. 424 [6] § 2 k.p.c.).

Postanowienie SN z dnia 29 września 2017 r., III CNP 2/17

Standard: 34614 (pełna treść orzeczenia)

Przymus adwokacko-radcowski, obowiązujący w postępowaniu przed Sądem Najwyższym ma charakter bezwzględny. Oznacza to, że brak profesjonalnego pełnomocnika nie podlega uzupełnieniu na mocy art. 424[6] § 2 k.p.c. (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 2011 r., III CZ 9/11). Z tej przyczyny kognicja Sądu Najwyższego podczas rozpatrywania zażaleń wniesionych przeciwko postanowieniom o odrzuceniu środka zaskarżenia ze względu na brak zdolności postulacyjnej strony skarżącej ogranicza się tylko do badania, czy rzeczywiście doszło w sprawie do naruszenia art. 87[1] § 1 k.p.c. Nieistotne pozostaje przy tym, z jakich powodów doszło do naruszenia tego przepisu przez stronę (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 27 listopada 2013 r., V CZ 55/13).

 Postanowienie SN z dnia 10 marca 2016 r., III CZ 7/16

Standard: 34626 (pełna treść orzeczenia)