Umowa o wykonanie remontu i przebudowy mieszkania jako umowa o dzieło

Nienależyta realizacja obowiązku pieczy nad lokalem, której skutkiem jest szkoda właściciela lokalu, uzasadniać może odpowiedzialność odszkodowawczą wykonawcy remontu i przebudowy mieszkania opartą na regułach kontraktowych (art. 471 k.c.).

Niewykluczona jest także możliwość dochodzenia roszczeń z podstawy deliktowej, gdyby okazało się, że wykonawcy remontu i przebudowy mieszkania (jego pracownikom) można przypisać dopuszczenie się czynu niedozwolonego (art. 443 k.c.) - por. wyrok SN z 30 września 2010 r., I CSK 689/09

Wyrok SN z dnia 19 września 2019 r., II CSK 410/18

Standard: 34190 (pełna treść orzeczenia)

Umowa o wykonanie remontu i przebudowy mieszkania powódki odpowiada kodeksowej konstrukcji umowy o dzieło (art. 627 § 1 k.c.). Obowiązkiem przyjmującego zamówienie z tej umowy, jest wykonanie zamówionego dzieła i oddanie go zamawiającemu.

W rozpatrywanym wypadku zatem obowiązkiem pozwanego było przeprowadzenie remontu mieszkania powódki w sposób uzgodniony przez strony. Oddanie dzieła następowało wraz z jego ukończeniem, ponieważ rezultat działań pozwanego materializował się w mieszkaniu pozostającym w posiadaniu powódki.

Wykonanie remontu wiązało się z koniecznością przebywania przez pozwanego (jego pracowników) w lokalu powódki i – takie było założenie – prowadzeniu prac pod jej nieobecność. Mieszkanie powódki stanowiło rzecz potrzebną do wykonania dzieła, było bowiem jego przedmiotem (por. wyrok SN z dnia 25 listopada 2004 r., V CK 235/04).

Powódka wprowadziła pozwanego do mieszkania i przekazała mu klucze, a tym samym oddała mu lokal w posiadanie zależne. Zakres tego posiadania określały rodzaj dzieła i zakres obowiązków umownych pozwanego.

Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem umownym było przygotowanie mieszkania do remontu, w tym również zabezpieczenie jego wyposażenia przed zniszczeniem i uszkodzeniem. Konieczność przejęcia przez pozwanego mieszkania w posiadanie spowodowała, że elementem łączącej strony umowy o dzieło stał się także obowiązek należytej pieczy nad tym mieszkaniem. Słusznie zatem skarżący wywodzi, że nienależyta realizacja obowiązku pieczy nad lokalem, której skutkiem była szkoda powódki, uzasadniałaby odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego opartą na regułach kontraktowych (art. 471 k.c.). Nie wykluczona byłaby także możliwość dochodzenia roszczeń z podstawy deliktowej, gdyby okazało się, że pozwanemu (jego pracownikom) można przypisać dopuszczenie się czynu niedozwolonego (art. 443 k.c.).

Zdaniem skarżącej o nienależytym wykonaniu umowy świadczy fakt pożaru w mieszkaniu i wykazanie tego, bezspornego zresztą zdarzenia, które pozostaje w niekwestionowanym związku z poniesiona przez powódkę szkodą wywołaną ogniem, wyczerpuje jej obowiązki w zakresie dowodzenia. Tymczasem pożar jako zdarzenie nie był nienależytym wykonaniem umowy, natomiast mógł być skutkiem nienależytego wykonania umowy czy to w zakresie przygotowania mieszkania do remontu i zabezpieczenia jego wyposażenia, czy też w zakresie sprawowania pieczy nad mieszkaniem, rozumianej jako należyta staranność, cechująca profesjonalistę (art. 355 § 2 k.c.), pozwany był bowiem podmiotem zawodowo trudniącym się pracami remontowymi. Jednakże to powódka obowiązana była wykazać, że do powstania pożaru doprowadziło nienależyte wykonanie zobowiązania przez pozwanego.

Wyrok SN z dnia 30 września 2010 r., I CSK 689/09

Standard: 34191 (pełna treść orzeczenia)