Obowiązek wyraźnego określenia podstawy faktycznej przerwy (art. 401 k.p.k.)

Niedopuszczalne jest – jako oczywiście sprzeczne z zasadą ciągłości (koncentracji) rozprawy – zarządzanie wielokrotnych w niej przerw, nie dających się wytłumaczyć koniecznością poszukiwania i sprowadzania dowodu, niezbędnego wypoczynku lub inną ważną przyczyną.

Zarządzanie przerwy w rozprawie nie należy do dyskrecjonalnych, wyłączonych spod kontroli procesowej, a w konsekwencji wolnych od obowiązku jawnego wskazywania na ich podstawę faktyczną, uprawnień przewodniczącego rozprawy. Obowiązek  ten wynika z wyraźnego określenia przez ustawę w przepisie art. 401 § 1 k.p.k. przyczyn warunkujących dopuszczalność przerwy w rozprawie.

Wymagań odnoszących się do zarządzania przerwy w rozprawie nie można traktować jedynie jako wskazań instrukcyjnych czy porządkowych, ale – odwołując do ratio legis rozwiązań ustawowych w tym zakresie – widzieć w nich gwarancje prawidłowego dochodzenia do ustaleń faktycznych odpowiadających prawdzie.

Wyrok SA w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2013 r., II AKa 394/13

Standard: 34079 (pełna treść orzeczenia)