Czynności procesowe obrońcy na korzyść oskarżonego; osobisty udział oskarżonego (art. 86 k.p.k.)

Zgodnie z § 56 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu „na zaniechanie wniesienia środka odwoławczego adwokat obowiązany jest uzyskać zgodę klienta, w miarę możności pisemną. Brak tej zgody, niemożność jej uzyskania lub odmowę klienta jej udzielenia adwokat powinien niezwłocznie udokumentować pisemnie w aktach sprawy”. Dopiero „jeżeli adwokat uzna, że wniesienie środka odwoławczego w prowadzonej przez niego sprawie z wyboru lub z urzędu jest prawnie lub faktycznie bezzasadne, a klient z tym stanowiskiem się nie zgadza, powinien bez zbędnej zwłoki wypowiedzieć pełnomocnictwo. Dotyczy to również kasacji, skargi kasacyjnej, skargi konstytucyjnej i innych środków procesowych służących zmianie oraz wzruszeniu prawomocnych orzeczeń” (§ 57 wyżej wymienionego Zbioru). W tej sytuacji, nie ma istotnego znaczenia stwierdzenie obrońcy, że z uwagi na treść art. 84 § 1 k.p.k. nie miał obowiązku podejmowania czynności procesowych po prawomocnym zakończeniu postępowania, a więc także złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku.

Postanowienie SN z dnia 5 lutego 2020 r., V KZ 77/19

Standard: 76818 (pełna treść orzeczenia)

Podważając najpierw w zwykłym środku zaskarżenia, a następnie w kasacji prawidłowość kwalifikowania zachowań M. C. przy zastosowaniu art. 12 k.k., obrońca w istocie nie działa na korzyść skazanego, do czego jest zobowiązany zgodnie z art. 86 § 1 k.p.k. Odrzucenie ciągłości jego zachowań, przy przyjęciu, że miały one jednak miejsce, musiałoby bowiem prowadzić do skazania za szereg osobnych przestępstw, co nie sposób uznać za polepszenie sytuacji sprawcy. W każdym razie nie wchodziłaby w grę „zmiana kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu na łagodniejszą, albo przy uwzględnieniu zakazu orzekania na niekorzyść oskarżonego uniewinnienie oskarżonego od stawianych jego osobie zarzutów”. Nie doszłoby też do przedawnienia karalności poszczególnych zachowań w razie wyodrębnienia ich jako osobnych czynów. W takim wypadku można kwestionować istnienie gravamen po stronie skarżącego.

Postanowienie SN z dnia 26 października 2017 r., V KK 319/17

Standard: 76360 (pełna treść orzeczenia)