Przedmiotowa łączność spraw (art. 34 k.p.k.)

Łączność przedmiotowa, o której mowa w art. 34 § 1 i 2 k.p.k. powinna zabezpieczyć prawidłowość wyrokowania, trudniejszą do osiągnięcia w odrębnych procesach, oraz wyeliminować mnożenie kosztów procesu a także zapewnić szybkość postępowania.

Odstępstwo od tej zasady przewidziane w art. 34 § 3 k.p.k. winno być wyjątkiem praktyka, polegająca na niezbyt przemyślanym dzieleniu i wyłączaniu do odrębnego postępowania spraw jest niedopuszczalna. (por. postanowienie SA w K. z dnia 7 marca 2012 r., II AKz 130/12).

Oczywistym jest, że taki podział przedmiotowej sprawy, spowoduje wbrew twierdzeniom Sądu I instancji zwiększenie kosztów procesu i w praktyce wydłuży czas potrzebny na jej rozpoznanie. Wbrew wywodom zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, stworzenie sytuacji, w której dwaj główni oskarżeni tymczasowo aresztowani będą musieli być dowożeni na rozprawy w dwóch sądach, przy znanych powszechnie trudnościach z tym związanych, nie wpłynie na zdynamizowanie procesu, a wręcz przeciwnie, wywoła wiele perturbacji i problemów natury procesowej.

W świetle aktualnie przyjętych poglądów judykatury, nie budzi wątpliwości, że wprawdzie postanowienie o wyłączeniu do odrębnego rozpoznania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny nie podlega zaskarżeniu, to jednak jest dopuszczalna, w sposób pośredni, kontrola procesowa prawidłowości podjętej decyzji w tym przedmiocie przez sąd odwoławczy, w sytuacji gdy jej następstwem jest orzeczenie w kwestii właściwości sądu, w szczególności przekazania sprawy innemu sądowi.

Postanowienie SA w Katowicach z dnia 4 kwietnia 2012 r., II AKz 206/12

Standard: 34015