Powództwo pracodawcy o pozbawienie wykonalności wyroku przywracającego pracownika do pracy

Sprawy zainicjowanej powództwem o pozbawienie wykonalności prawomocnego wyroku przywracającego pracownika do pracy nie można traktować jako kontynuacji (kolejnej fazy) postępowania w sprawie dotyczącej roszczenia o przywrócenie do pracy.

Sprawa z zakresu prawa pracy wszczęta z powództwa pracodawcy o pozbawienie wykonalności wyroku przywracającego pracownika do pracy na poprzednich warunkach (art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 48 § 1 k.p.) nie jest sprawą o przywrócenie do pracy w rozumieniu art. 47 § 2 pkt 1 lit. a k.p.c. Sąd Najwyższy nie podziela przy tym poglądu (częściowo wywodzonego z uz. uchwały SN z dnia 5 czerwca 2013 r., III PZP 2/13), że o rodzaju (przedmiocie) sprawy z zakresu prawa pracy (o którym mowa w art. 47 § 2 pkt 1 k.p.c.) decyduje "istota sporu". W pełni natomiast zgadza się z argumentacją przedstawioną w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2016 r., III PZP 10/16), że w tym zakresie przesądzające znaczenie ma określona w pozwie treść żądania (art. 187 § 1 k.p.c.), a następnie rozstrzygnięcie sądu o tym żądaniu (art. 325 k.p.c.) i wynikające z tego skutki wyroku w zakresie związania z art. 365 § 1 k.p.c. i powagi rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.). Oznacza to, że sprawę z powództwa pracodawcy o pozbawienie wykonalności wyroku przywracającego pracownika do pracy na poprzednich warunkach (art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 48 § 1 k.p.) sąd pierwszej instancji rozpoznaje w składzie jednego sędziego (art. 47 § 1 k.p.c.), a nie w składzie jednego sędziego i dwóch ławników (art. 47 § 2 pkt 1 lit. a k.p.c.).

Wyrok SN z dnia 16 lutego 2017 r., II PK 368/15

Standard: 33537 (pełna treść orzeczenia)