Miejsce zamieszkania osoby fizycznej; przebywanie z zamiarem stałego pobytu

Miejsce zamieszkania w danej miejscowości oznacza ustanowienie tam swojego ośrodka interesów życiowych, tj. spraw osobistych i majątkowych. Koncepcja zamieszkania zakłada zatem określoną intensywność związku danej osoby z daną miejscowością. Równocześnie podkreśla się, że przebywanie w określonym miejscu nie musi być jednak nieprzerywane. Przemijająca nieobecność, niekiedy nawet długotrwała, nie oznacza przeniesienia miejsca zamieszkania, o ile osoba fizyczna utrzymuje faktyczne związki z miejscowością, wskazujące na zamiar stałego pobytu (M. Pilich [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 1 (art. 1–55(4)), red. J. Gudowski, LEX/el., Warszawa 2021, art. 25).

Postanowienie NSA z dnia 11 grudnia 2023 r., I OW 161/23

Standard: 79974 (pełna treść orzeczenia)

Przepis art. 25 k.c. stanowi, że miejscem zamieszkania osoby jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu, przy czym ustalenie tego zamiaru powinno być oparte o kryteria zobiektywizowane.

O zamieszkiwaniu można mówić więc wówczas, gdy występujące okoliczności pozwalają przeciętnemu obserwatorowi na wyciągnięcie wniosków, że określona miejscowość jest głównym ośrodkiem aktywności życiowej danej osoby fizycznej.

Trudno uznać placówkę szpitalną, zlokalizowaną na terenie gminy O., za miejsce, gdzie osoba fizyczna przebywa z zamiarem stałego pobytu. Przebywanie w placówce szpitalnej ma, co do zasady, charakter tymczasowy i wynika z konieczności podjęcia leczenia szpitalnego. W związku z tym pobyt w szpitalu nie może zostać uznany za miejsce przebywania z zamiarem stałego pobytu, a świadczy raczej o zamiarze podjęcia leczenia szpitalnego, które z natury rzeczy nie wiąże się z zamiarem stałego pobytu. 

Postanowienie NSA z dnia 21 lutego 2018 r., I OW 325/17

Standard: 39160 (pełna treść orzeczenia)