Krytyka prasowa;, odpowiedź na krytykę; utrudnianie krytyki (art. 6 i art. 44 Pr.Pras.)

Krytyka prasowa jest wyrazem zagwarantowanej konstytucyjnie wolności prasy i swobody wyrażania poglądów (art. 14 i art. 54 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej), służy realizacji prawa obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej (art. 1 prawa prasowego). 

Krytyka prasowa, która nie jest sama w sobie naganna, jest uważana za okoliczność wyłączającą bezprawność, bezprawne są jednak ekscesy krytyki. 

Przedstawianie ujemnej oceny w sposób złośliwy, tendencyjny, w niedopuszczalnej formie wykracza poza granice przewidzianej w art. 41 prawa prasowego ochrony prawnej. 

Dziennikarz, który ma prawo do negatywnej oceny określonej działalności, nie jest zwolniony od obowiązku zachowania odpowiedniej formy krytyki; naruszenie jej rodzi odpowiedzialność zarówno cywilną, jak i karną, nawet gdy z merytorycznego punku widzenia dziennikarz miał rację (por. postanowienie SN z dnia 1 lipca 2009 r., III KK 52/09, i wyrok SN z dnia 3 marca 2010 r., I CSK 291/09).

Wyrok SN z dnia 19 czerwca 2015 r., IV CSK 566/14

Standard: 65301 (pełna treść orzeczenia)

Wolność prasy w żadnym wypadku nie oznacza prawa do krytyki opartej na nieprawdziwych lub niesprawdzonych zarzutach. W myśl art. 6 ust. 1 Pr.pras., prasa ma obowiązek prawdziwego przedstawiania omawianych zjawisk.

Wyrok SN z dnia 5 kwietnia 2002 r., II CKN 1095/99

Standard: 47776 (pełna treść orzeczenia)