Abonament RTV
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (art. 213 Konstytucji i art. 5 - art. 11 u.r.t)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zastąpienie opłaty abonamentowej (należnej z tytułu posiadania odbiornika audiowizualnego) przez składkę abonamentową (należną z tytułu zajmowania mieszkania lub lokalu gospodarczego) nie stanowi istotnej zmiany systemu finansowania nadawców publicznych w Niemczech. W związku z tym nie było potrzeby zgłoszenia jej Komisji jako zmiany istniejącej pomocy państwa (w 2007 r. Komisja uznała, że opłatę abonamentową należało zakwalifikować jako pomoc istniejącą - Decyzja Komisji z dnia 24 kwietnia 2007 r. [C(2007) 1761 wersja ostateczna, w sprawie pomocy państwa E 3/2005 (ex CP 2/2003, CP 232/2002, CP 43/2003, CP 243/2004 i CP 195/2004) – Die Finanzierung der öffentlich-rechtlichen Rundfunkanstalten in Deutschland (ARD/ZDF)].
Zastąpienie opłaty abonamentowej składką abonamentową miało przede wszystkim na celu uproszczenie warunków poboru składki abonamentowej w kontekście zmian technologii wykorzystywanych do odbioru programów nadawców publicznych. Ponadto zmiana ta nie doprowadziła do znacznego wzrostu rekompensaty otrzymywanej przez nadawców publicznych w celu pokrycia kosztów związanych z misją publiczną, za którą są oni odpowiedzialni.
Przepisy prawa Unii w zakresie pomocy państwa nie stoją na przeszkodzie temu, by nadawca publiczny korzystał z kompetencji stanowiących odstępstwo od prawa powszechnego, umożliwiających mu prowadzenie przez niego samego przymusowej egzekucji niezapłaconych wierzytelności z tytułu składki abonamentowej (omawiane prerogatywy zostały uwzględnione przez Komisję przy badaniu systemu finansowania nadawców publicznych w Niemczech w 2007 r. i że od tego czasu nie uległy zmianie. Ponadto takie prerogatywy są nieodłącznym elementem zadań nadawców publicznych z zakresu misji publicznej).
Wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2018 r., C-492/17
Standard: 18393 (pełna treść orzeczenia)
Wpływy z abonamentu RTV stanowią część finansów publicznych. W kontekście analizowanej sprawy przypomnieć zaś należy, że stan tych finansów jest wartością podlegającą ochronie konstytucyjnej (tak wyrok z 27 lutego 2002 r., sygn. K 47/01, OTK ZU nr 1/A/2002, poz. 6). Niewątpliwie na stan ten (przekładający się wszak na stan finansów mediów publicznych) zasadniczy wpływ ma wywiązywanie się przez ogół zobowiązanych z obowiązku ponoszenia ciężarów publicznych.
Publicznoprawny charakter abonamentu i wyraźne upoważnienie do żądania wykonania obowiązku (art. 7 ust. 5 ustawy abonamentowej) uzasadniają pogląd, że art. 7 ust. 3 ustawy abonamentowej zawiera normę szczególną, ustanawiając wyjątek od normy ogólnej wynikającej z art. 3 ustawy egzekucyjnej. Przesądza to o dopuszczalności prowadzenia egzekucji administracyjnej, w celu wyegzekwowania obowiązku uiszczenia zaległego abonamentu bez konieczności wydania decyzji czy postanowienia, a jedynie na podstawie przepisu prawa, i to nawet pomimo tego, że obowiązek uiszczania abonamentu nie mieści się w zakresie administracji rządowej. Przeciwne stanowisko prowadziłoby do zaprzeczenia racjonalizmu ustawodawcy, stanowiącego fundamentalne założenie systemu prawnego. Brak decyzji administracyjnej nie stanowi przeszkody w przeprowadzeniu egzekucji administracyjnej abonamentu. Z ustawy wynika zarówno wysokość należności z tytułu abonamentu, jak i termin płatności. Innymi słowy stwierdzenie, że użytkownik zarejestrowanego odbiornika zalega z zapłatą abonamentu, pozwala na ustalenie kwoty zaległości i naliczenie stosownych odsetek podatkowych. Nie nastręcza to obecnie problemów, ponieważ każdy zarejestrowany użytkownik wpłaca należność na konto bankowe (nawet jeśli czyni to w pocztowym "okienku"), w którego numerze zakodowany jest jego indywidualny numer identyfikacyjny, o którym mowa w rozporządzeniu rejestracyjnym.
Trybunał Konstytucyjny wskazuje, że wydanie decyzji administracyjnej dotyczącej opłaty karnej konieczne jest ze względu na to, że jej adresat - podmiot, który nie dopełnił ustawowego obowiązku rejestracji odbiornika - pozostaje całkowicie poza "systemem abonamentowym". W odniesieniu natomiast do podmiotu, który odbiornik zarejestrował - i który tym samym znajduje się w owym "systemie abonamentowym", ale nie wywiązuje się z ustawowego obowiązku uiszczania abonamentu - wydawanie decyzji jest całkowicie zbędne.
Wyrok TK z dnia 16 marca 2010 r., K 24/08, OTK-A 2010/3/22, Dz.U.2010/48/285
Standard: 3470 (pełna treść orzeczenia)