Odpowiednie zastosowanie art. 316 k.p.c. w postępowaniu apelacyjnym; podstawa rozstrzygnięcia sądu II instancji

Odpowiednie stosowanie art. 316 § 1 k.p.c. w postępowaniu apelacyjnym oznacza, że sąd drugiej instancji zobowiązany jest - przy uwzględnieniu unormowań zawartych w art. 381 i art. 382 k.p.c. - brać pod uwagę zmiany w stanie faktycznym i prawnym sprawy wpływające na treść orzeczenia 

Przez stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy należy przy tym rozumieć stan faktyczny ustalony przez sąd na podstawie dowodów przeprowadzonych zgodnie z regułami postępowania dowodowego przewidzianymi w art. 227 i n. k.p.c. oraz obowiązujący stan prawny, a nie obraz okoliczności wynikających z twierdzeń strony (por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 2015 r., III CSK 108/14)

Wyrok SN z dnia 8 sierpnia 2023 r., I PSKP 41/22

Standard: 74489 (pełna treść orzeczenia)

Art. 316 § 1 k.p.c. jest dedykowany postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, a w postępowaniu apelacyjnym ma zastosowanie przez odesłanie z art. 391 § 1 k.p.c.

O naruszeniu przez sąd drugiej instancji art. 316 § 1 k.p.c. można mówić ewentualnie wówczas, gdyby sąd ten nie uwzględnił zmian stanu faktycznego lub prawnego zaistniałych w toku postępowania apelacyjnego.

Omawiany przepis nie może stanowić podstawy do wysuwania zarzutów dotyczących pominięcia przez sąd drugiej instancji przy wyrokowaniu części materiału dowodowego sprawy. Kwestia ta należy bowiem do sfery regulowanej przez art. 382 k.p.c.

Wyrok SN z dnia 24 września 2020 r., III PK 3/19

Standard: 59684 (pełna treść orzeczenia)