Zasada nominalizmu

W polskim prawie cywilnym w odniesieniu do świadczeń pieniężnych obowiązuje zasada nominalizmu wyrażona w art. 358[1] § 1 k.c. Oznacza ona, że zapłata świadczenia pieniężnego powinna nastąpić w sumie nominalnej, bez względu na to, czy między chwilą powstania, a chwilą wykonania zobowiązania doszło do obniżenia lub podwyższenia siły nabywczej pieniądza, skutkującego zmianą wartości ekonomicznej świadczenia. Wyjątek od tej zasady stanowi waloryzacja umowna albo sądowa (art. 358[1] § 2 i 3 k.c.).

Wyrok SN z dnia 27 lutego 2019 r., II CSK 17/18

Standard: 62174 (pełna treść orzeczenia)

Zasadę nominalizmu zobowiązującą dłużnika do zapłaty sumy pieniężnej, na którą opiewa dług w chwili powstania zobowiązania, dopuszczającą nieliczne, wynikające z ustaw, wyjątki, traktowaną jako zasadę ustrojową, wyrażał art. 358 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do 30 września 1990 r. Zasada nominalizmu nadal obowiązuje i wyraża ją, poczynając od 1 października 1990 r., art. 358[1] § 1 k.c.; ustawodawca wraz ze zmianą przepisu jednocześnie wprowadził do obowiązującego porządku prawnego waloryzację.

Wyrok SN z dnia 17 września 2015 r., II CSK 783/14

Standard: 48014 (pełna treść orzeczenia)