Odpowiednie stosowanie przepisów umowy o pracę na czas nieokreślony (art. 69 k.p.)

Według art. 69 k.p. do stosunku pracy na podstawie powołania stosuje się co do zasady przepisy dotyczące umowy o pracę na czas nieokreślony, z wyłączeniem niektórych regulacji (np. co do trybu postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę oraz co do rozpatrywania sporów ze stosunku pracy w części dotyczącej orzekania o bezskuteczności wypowiedzeń oraz o przywracaniu do pracy). Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że przepisy dotyczące umowy o pracę mają zastosowanie do już istniejącego (nawiązanego) stosunku pracy na podstawie powołania, a nie do nieistniejącego jeszcze stosunku pracy z powołania.

A zatem art. 45 § 1 k.p. i art. 47[1] k.p. mogłyby znaleźć zastosowanie wówczas, gdyby doszło do niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania, nie mają natomiast zastosowania w przypadku, gdy nie doszło jeszcze do nawiązania stosunku pracy, choć dojść powinno i jednej ze stron (niedoszłemu pracownikowi) przysługuje roszczenie o nawiązanie z nim stosunku pracy. 

Wyrok SN z dnia 10 marca 2020 r., I PK 50/19

Standard: 63335 (pełna treść orzeczenia)

Jak wynika z uzasadnienia wyroku z dnia 20 stycznia 2005 r., I PK 148/04, do roszczenia pracownika o odszkodowanie z tytułu odwołania ze stanowiska w sposób równoznaczny z wypowiedzeniem umowy o pracę ma zastosowanie art. 264 § 1 k.p. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał między innymi, że roszczenia objęte art. 45 § 1 k.p., a więc także roszczenie o odszkodowanie, którego odwołany pracownik może dochodzić na podstawie art. 69 k.p., mogą być dochodzone tylko w terminie określonym w art. 264 § 1 k.p., który jest także "przepisem dotyczącym umowy o pracę na czas nieokreślony" w rozumieniu art. 69 k.p. Także w wyroku z dnia 14 listopada 2012 r., II PK 91/12 Sąd Najwyższy uznał, że w rozpatrywanej sytuacji znajduje zastosowanie art. 264 § 1 k.p.

Wyrok SN z dnia 11 lutego 2014 r., I PK 172/13

Standard: 59304 (pełna treść orzeczenia)