Umowa clifingu jako odmiana umowy leasingu (art. 709[18] k.c.)

Umowa clifingu jest umową „o podobnym charakterze” do umowy najmu i dzierżawy, co zresztą wyraźnie akcentuje wnoszący rewizje nadzwyczajną, stwierdzając, że „clifing nie może być utożsamiany z jakąkolwiek formą sprzedaży, gdyż jego podstawowym celem nie jest przejście prawa własności, a jedynie umożliwienie użytkowania środków trwałych i ewentualnego zagwarantowania możliwości nabycia samochodu w określonym terminie i za określoną cenę.

Konstrukcja umowy clifingu wskazuje, iż zasadniczym celem tej umowy jest użytkowanie przedmiotu umowy.” Sąd Najwyższy podziela ten pogląd. Istotą clifingu jako odmiany umowy leasingu jest bowiem umożliwienie korzystania z cudzej rzeczy w określony w umowie sposób, nie zaś przeniesienie własności rzeczy, której właścicielem przez czas trwania umowy pozostaje finansujący. Nie sposób zatem przyjąć, że clifingobiorca nabywa przedmiot umowy w tym sensie, że staje się jego właścicielem. Przewidziana umową opcja nabycia pojazdu po zakończeniu określonego w umowie okresu jego użytkowania dowodzi, że oddanie samochodu clifingobiorcy do używania nie jest równoznaczna z nabyciem samochodu.

W ocenie Sądu Najwyższego, charakter prawny umowy clifingu jako odmiany leasingu wynika z jej istoty i powinien być oceniany w kategoriach prawa cywilnego, a nie w kontekście regulacji prawnopodatkowych.

Cywilnoprawna kwalifikacja umowy clifingu jako odmiany leasingu powinna przesądzać o wyznaczonych prawem podatkowym skutkach w zakresie zobowiązań podatkowych. W konsekwencji należy uznać, że umowa clifingu, jako szczególna odmiana umowy leasingu, której przedmiotem są samochody osobowe o określonej wartości, jest umową o podobnym charakterze do umowy najmu lub umowy dzierżawy

Wyrok SN z dnia 3 października 2003 r., III RN 42/01

Standard: 31072 (pełna treść orzeczenia)