Zasada dyskontynuacji (art. 98 konstytucji)

Trybunał Konstytucyjny, kontynuując dotychczasową linię orzeczniczą, stoi na stanowisku, że zakończenie kadencji skutkuje dyskontynuacją działań podejmowanych zarówno przez Sejm in pleno, grupy posłów, jak i przez jego organy. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w fakcie, że odstępstwa od tak rozumianej reguły są wyraźnie normowane w przepisach ustawowych.

Ustawa z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 925, ze zm.) w art. 13a ust. 1 stanowi, że jeżeli po nadaniu biegu przez Marszałka Sejmu wnioskowi wstępnemu, a przed podjęciem uchwały o postawieniu w stan oskarżenia lub o pociągnięciu do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu albo przed stwierdzeniem umorzenia postępowania w sprawie upłynie kadencja Sejmu, postępowanie w danej sprawie toczy się nadal po rozpoczęciu następnej kadencji Sejmu. Postanowienia te świadczą o tym, że ustawodawca nie miał wątpliwości co do powszechnego charakteru zasady dyskontynuacji, odnoszącej się w polskim systemie konstytucyjnym do działań organów Sejmu, i konieczności przyjęcia szczególnych uregulowań ustawowych w razie uznania za celowe przełamanie tej zasady.

Upływ kadencji nie powoduje wprawdzie przerwania ciągłości istnienia parlamentu jako instytucji konstytucyjnej (kontynuacja instytucjonalna). Natomiast zakończenie kadencji oznacza zarówno przerwanie personalnej ciągłości parlamentu, jak i przerwanie materialnej ciągłości jego prac.

Zasada dyskontynuacji rzutuje na postępowanie toczące się z inicjatywy Sejmu lub Senatu przed Trybunałem Konstytucyjnym. "TK powinien więc pozostawić bez dalszego biegu wnioski o kontrolę norm, wniesione przez podmioty parlamentarne. Upływ kadencji kładzie kres istnieniu wnioskodawcy, a bez wnioskodawcy postępowanie nie może być kontynuowane"

Postanowienie TK z dnia 17 grudnia 2007 r., Pp 1/07

Standard: 3365 (pełna treść orzeczenia)