Uwzględnienie powództwa na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, bez potrzeby dokonywania przedmiotowej zmiany powództwa.
Bezpodstawne wzbogacenie (art. 405 k.c.) Związanie sądu w poszczególnych kategoriach spraw Przedmiotowa zmiana powództwa (art. 193 k.p.c. i art 383 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W orzecznictwie sądowym nie jest kwestionowane to, iż gdy powód domaga się zasądzenia określonej kwoty pieniężnej na podstawie umowy zawartej z pozwanym, sąd - stwierdziwszy nieważność tej umowy - może uwzględnić powództwo na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, bez potrzeby dokonywania przez powoda przedmiotowej zmiany powództwa (wyrok SN z dnia 2 lutego 2011 r.,II CSK 414/10).
Wyrok SA w Katowicach z dnia 3 kwietnia 2018 r., V AGa 25/18
Standard: 15638 (pełna treść orzeczenia)
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto dopuszczalność zasądzenia na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, a ściślej świadczeniu nienależnym, kwoty dochodzonej jako wynagrodzenie umowne za usługi zrealizowane w oparciu o umowę, która została następnie uznana przez sąd za nieważną. W typowych sprawach chodzi o roszczenia wykonawców dotyczące wynagrodzenia za roboty budowlane zrealizowane na rzecz pozwanego (zamawiającego, inwestora) na podstawie umowy, która okazała się następnie nieważna, zazwyczaj z uwagi na brak przepisanej formy lub inne naruszenia przepisów; zwłaszcza przepisów ustawy o zamówieniach publicznych (por. jedynie przykładowo wyroki SN: z dnia 2 lutego 2011 roku, II CSK 414/10 i z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 344/07).
W orzecznictwie wskazano, że takie działanie sądu nie narusza art. 321 § 1 k.p.c., jeśli zachodzi ścisła zbieżność stanu faktycznego obu tych roszczeń na tle konkretnego przypadku, występująca zazwyczaj, gdy wykonawca i zamawiający czyli strony nieważnej umowy, są jednocześnie względem siebie odpowiednio zubożonym i wzbogaconym. Chodzi przy tym zarówno o respektowanie przez sąd woli powoda, który w pozwie, zgodnie z art. 187 § 1 k.p.c. ma obowiązek sformułować żądanie i wskazać jego podstawę faktyczną wiążącą sąd stosownie do art. 321 § 1 k.p.c., jak i o zachowanie równowagi procesowej stron, umożliwiającej pozwanemu obronę przed roszczeniem wprawdzie nie zgłoszonym wyraźnie przez powoda, ale przyjętym przez sąd na podstawie faktów przytoczonych przez powoda (da mihi factum dabo tibi ius).
Wyrok SN z dnia 12 maja 2016 r., I CSK 242/15
Standard: 21923 (pełna treść orzeczenia)