Niedopuszczalność wznowienia po upływie terminu
Niedopuszczalność wznowienia po upływie terminu (art. 408 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Pięcioletni termin przewidziany w art. 408 k.p.c. rozpoczyna bieg od dnia uprawomocnienia się orzeczenia i biegnie niezależnie od terminu trzymiesięcznego określonego w art. 407 § 1 k.p.c. Po upływie terminu pięcioletniego skarga o wznowienie jest niedopuszczalna, choćby nie upłynął lub nawet nie rozpoczął biegu termin trzymiesięczny. Jeżeli natomiast termin pięcioletni upływa w czasie biegu terminu trzymiesięcznego, termin trzymiesięczny ulega skróceniu, nie może bowiem wykraczać poza okres pięcioletni liczony od uprawomocnienia się orzeczenia.
Postanowienie SN z dnia 5 grudnia 2013 r., V CZ 64/13
Standard: 67494 (pełna treść orzeczenia)
Artykuł 408 k.p.c. stosuje się także, gdy przyczyną nieważności był udział w składzie sądu osoby nieuprawnionej albo gdy orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy (art. 401 pkt 1 k.p.c.).
Termin określony w art. 408 k.p.c. ma charakter bezwzględny i rozpoczyna bieg w chwili uprawomocnienia się orzeczenia, przeciwko któremu skierowana jest skarga. Obydwa terminy tj. trzymiesięczny określony w art. 407 k.p.c. oraz unormowany w art. 408 k.p.c. biegną niezależnie od siebie. Ze względu jednak na ich odmienny charakter, w razie upływu terminu określonego w art. 408 k.p.c. skarga o wznowienie jest niedopuszczalna, choćby w chwili jej wniesienia nie upłynął jeszcze, a nawet nie rozpoczął biegu, termin wskazany w art. 407 k.p.c.
Jak trafnie podniesiono w literaturze, zasadniczą funkcją terminu oznaczonego w art. 408 k.p.c. jest ustanowienie bezwzględnej granicy czasowej, po upływie której skarga o wznowienie nie może być skutecznie wniesiona. Jeszcze w literaturze przedwojennej zauważono, że brak takiego terminu z uwagi na sposób określenia terminu początkowego (a tempore scientiae) skutkowałby tym, że stan niepewności co do możliwości podważenia prawomocnego orzeczenia mógłby trwać ad infinitum.
Określony w art. 408 k.p.c. termin pięcioletni jest terminem prekluzyjnym prawa procesowego, a więc ze swej istoty, w przeciwieństwie do określonego w art. 407 k.p.c., nie podlega przywróceniu oraz nie mają do niego zastosowania regulacje prawa materialnego np. odnoszące się do zawieszenia, czy przerwy biegu przedawnienia (por. postanowienie SN z dnia 22 kwietnia 2010 r., II CZ 29/10).
Bieg tego terminu rozpoczyna się w każdym wypadku z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia, które ma być zaskarżone skargą o wznowienie (w sprawie w dniu 18 stycznia 2008 r.) i gdy nie zostaje on zachowany, skutkuje odrzuceniem skargi o wznowienie (art. 410 § 1 k.p.c.).
Termin pięcioletni jest wyłączony tylko wtedy, gdy strona była pozbawiona możliwości działania lub nie była należycie reprezentowana.
Postanowienie SN z dnia 28 sierpnia 2013 r., V CO 59/13
Standard: 49539 (pełna treść orzeczenia)