Dziedziczenie roszczenia o zadośćuczynienie na podstawie art. 446 § 4 k.c.)

W sprawie o zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę doznaną wskutek śmierci najbliższego członka rodziny (art. 446 § 4 k.c.) ma zastosowanie art. 445 § 3 k.c.

Kodeks cywilny rozszerzył prawo do zadośćuczynienia na wszystkie przypadki naruszenia dóbr osobistych (art. 23 w związku z art. 24 i 448 k.c.), wyraźnie przy tym wskazując, że roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców w okolicznościach określonych w art. 445 § 3.

Okoliczność, że zadośćuczynienie za krzywdę doznaną wskutek śmierci osoby najbliższej ma ściśle osobisty charakter nie podważa tezy o dziedziczności tego roszczenia.

Prawa osobiste, a więc ściśle związane z osobą zmarłego, mogą przejść na spadkobierców tylko wtedy, gdy takie dziedziczenie dopuszcza ustawa.

Takie rozwiązanie kwestii dziedziczenia przyjął ustawodawca w odniesieniu do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (art. 445 w związku z art. 444 § 1 k.c.) oraz w razie naruszenia dobra osobistego (art. 448 k.c.).

Należy w konsekwencji uznać, że art. 446 § 4 k.c. zawiera normę szczególną w stosunku do ogólnej regulacji dotyczącej zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, zawartej w art. 448 k.c. Skoro zatem przepis art. 446 § 4 k.c. nie reguluje dziedziczności roszczenia, zastosowanie ma art. 448 w związku z art. art. 445 § 3 k.c.

Brak takiej regulacji w art. 446 § 4 k.c. nie oznacza, że określone w nim roszczenie nie jest dziedziczne.

Uchwała SN z dnia 12 grudnia 2013 r., III CZP 74/13

Standard: 29226 (pełna treść orzeczenia)

Zobacz glosy