Strona przedmiotowa wykroczenia z art. 141 k.w.

Strona przedmiotowa przepisu art. 141 k.w. zawiera dwa alternatywnie ujęte zachowania sprawcze. Pierwsze z nich polega na umieszczaniu w miejscu publicznym takich form przekazu jak ogłoszenia, napisy i rysunki, które charakteryzują się nieprzyzwoitością. Drugi wariant zachowania się sprawcy polega zaś na używaniu w miejscu publicznym słów nieprzyzwoitych.

W obu przypadkach ustawodawca wymaga, aby środki przekazu miały charakter nieprzyzwoity, co w ujęciu słownikowym oznacza łamiący swoim zachowaniem normy obyczajowe, niezgodny z panującymi normami obyczajowymi (zob. Słownik języka polskiego PWN - www.sjp.pwn.pl). Pojęcie to, jak słusznie zresztą podkreśla doktryna, cechuje się znacznym stopniem ocenności, a tym samym jest wyjątkowo nieostre .

Rozstrzygnięcie, czy dany rysunek lub słowo ma charakter nieprzyzwoity, zawsze będzie wymagało oceny in concreto w oparciu o kryteria przedmiotowe danego zdarzenia, jak chociażby miejsce, czas, kontekst środków ekspresji, czy właściwości ewentualnych świadków sytuacji. Należy zgodzić się z poglądem M. Mozgawy, który wskazuje, że normy obyczajowe, których łamanie jest immamentną cechą uznania zachowania za nieprzyzwoite, cechują się dynamizmem w zakresie ich postrzegani.

Nie ulega także wątpliwości, że umieszczanie słów wulgarnych, czy używanie słów wulgarnych - co do zasady - realizuje znamiona wykroczenia z art. 141 k.w. Sama jednak ocena, czy dane słowo lub napis nosi cechy wulgarności, może implikować problemy interpretacyjne. Tym bardziej, że w kontekście odpowiedzialności za wykroczenie z art. 141 k.w. nieprzyzwoitym może być również to, co nie jest wulgarne. Z całą pewnością ocena takich słów jest wyjątkowo umowna. Dotyczy to zwłaszcza słów, które nie należą do powszechnie akceptowalnych, ale jednocześnie nie są na tyle "mocne", aby nadać im cechę wulgarności.

Postanowienie SN z dnia 17 kwietnia 2018 r., IV KK 296/17

Standard: 29105 (pełna treść orzeczenia)