Strona przedmiotowa i podmiotowa wykroczenia z art. 119 k.w.

Znamiona przedmiotowe to - składające się na dany czyn zabroniony - opisane w ustawie karnej, dostrzegalne na zewnątrz, elementy zachowania sprawcy, dotyczące czasu, miejsca, środków, sposobu działania lub zaniechania sprawcy, a w niektórych przypadkach także skutków czynu zabronionego.

Strona przedmiotowa wykroczenia stypizowanego w art. 119 § 1 k.w. polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia, a zatem na działaniu polegającym na wejściu w posiadanie tej rzeczy (zawładnięciu nią) wbrew woli jej właściciela.

Znamiona podmiotowe, czy też strona podmiotowa czynu zabronionego, odnosi się do tego, czy sprawca działał umyślnie czy też nieumyślnie, jaki był jego zamiar, motyw, cel i pobudki działania lub zaniechania. Stosownie do art. 9 § 1 k.k., czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Paragraf 2 tego przepisu przewiduje, że czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

Strona podmiotowa czynu opisanego w art. 119 k.w. zakłada świadome i umyślne działanie sprawcy na szkodę właściciela rzeczy ruchomej. Sprawca działa w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym, o szczególnym zabarwieniu - "w celu przywłaszczenia" cudzej rzeczy (dolus directus coloratus).

Działanie sprawcy motywowane jest chęcią uzyskania korzyści majątkowej kosztem majątku osoby poszkodowanej; taki jest cel i pobudka działania sprawcy.

Wyrok SN z dnia 20 lutego 2018 r., SNO 37/17

Standard: 29093 (pełna treść orzeczenia)