Służebność mieszkania jako element treści prawa dożywocia (art. 908 § 2 k.c.)

Treść umowy o dożywocie reguluje, co do zasady, art. 908 § 1 k.c. stanowiąc, że nabywca zobowiązuje się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie, co w braku odmiennej umownej regulacji oznacza, że powinien przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczyć mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła, opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Z przepisu tego nie wynika, że przez zawarcie umowy o dożywocie powstaje na rzecz dożywotnika służebność osobista mieszkania. Przyjęcie zbywcy jako domownika lub dostarczenie mieszkania, o czym mowa w art. 908 § 1 k.c. nie jest tożsame ani z powstaniem ani z ustanowieniem służebności mieszkania. Strony mogą natomiast w umowie o dożywocie, w myśl art. 908 § 2 k.c., obciążyć nieruchomość służebnością osobistą mieszkania, a więc ustanowić tę służebność. Wówczas służebność staje się elementem treści prawa dożywocia, jednakże podlega ona, również w zakresie powstania, ustawowemu reżimowi właściwemu dla tego rodzaju prawa. Nie powstanie więc, jeżeli nie zostaną zachowane wymagania wynikające z art. 285, art. 296 k.c.

Postanowienie SN z dnia 29 maja 2015 r., V CSK 416/14

Standard: 28728 (pełna treść orzeczenia)