Umowa leasingu w świetle zasady swobody umów
Umowa leasingu finansowego pośredniego (art. 709[1] k.c.)
Istota sporu sprowadza się do odpowiedzi na pytanie czy strony umowy leasingu zachowują pewną swobodę w kształtowaniu jej treści, w sposób odbiegający od rozwiązań Kodeksowych, w ramach swobody umów wynikającej z art. 353[1] KC. Rozwój i kształtowanie umowy leasingu w praktyce, a następnie wprowadzenie tego typu umowy w dniu 9 grudnia 2000 r. nowelą do Kodeksu cywilnego z 26 lipca 2000 r. (Dz.U. Nr 74, poz. 857) pozwala na pozytywną odpowiedź na tak postawione pytanie.
Unormowany w Kodeksie cywilnym typ umowy jest tzw. leasingiem finansowanym, w którym korzystający uzyskuje dobro inwestycyjne do używania na czas oznaczony, zbliżony do okresu jego gospodarczej używalności. Korzystający pokrywa wszelkie poniesione przez finansującego nakłady na przedmiot leasingu, koszty kredytu oraz jego zysk, uiszczając uzgodnione opłaty.
Umowa leasingu unormowana w Kodeksie cywilnym obejmuje jedynie leasing finansowany, będący jednocześnie leasingiem pośrednim (w którym finansujący nie jest producentem lub przedsiębiorstwem handlowym). Do innych umów zbliżonych do leasingu, np. tzw. leasingu finansowanego bezpośredniego przepisy art. 709[1]-[17] KC należy stosować odpowiednio - art. 707[18] k.c.
Skoro zatem możliwe jest zawieranie umów zbliżonych do leasingu należy uznać za dopuszczalne kształtowanie praw i obowiązków stron umowy leasingu zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 353[1] KC
Wyrok SA w Warszawie z dnia 6 listopada 2012 r., I ACa 416/12
Standard: 28598 (pełna treść orzeczenia)
Zwolnienie leasingodawcy z obowiązku terminowego wydania przedmiotu leasingu leasingobiorcy należy uznać za sprzeczne z naturą umowy leasingu oraz z zasadami współżycia społecznego, również w stosunkach między osobami prowadzącymi w sposób zawodowy działalność gospodarczą (art. 353[1] i 58 § 2 k.c.). Sprzeczność ta polega na rażąco nieuzasadnionym preferowaniu leasingodawcy i upośledzeniu leasingobiorcy, niezgodnym z podstawowymi założeniami koncepcji legislacyjnej wspomnianej grupy umów, powodującym zagrożenie dla osiągnięcia celu społeczno – gospodarczego leasingu, przez wyłączenie z długu leasingodawcy jednego z podstawowych obowiązków.
Brak obowiązku wydania przedmiotu leasingu, równoznaczny z wyłączeniem odpowiedzialności za jego naruszenie, prowadziłby do pozbawienia, z punktu widzenia leasingobiorcy, sensu gospodarczego świadczenia leasingodawcy. A zatem, sprzeczność postanowienia umowy leasingu, które wyłącza obowiązek terminowego wydania przedmiotu leasingu, z naturą prawnego stosunku leasingu oraz zasadami współżycia społecznego powoduje bezwzględną nieważność tego postanowienia lub nawet całej umowy (art. 58 § 2 i 3 oraz art. 353[1] k.p.c.).
Wyrok SN z dnia 8 grudnia 2005 r., II CK 297/05
Standard: 72285 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 35011