Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 398[3] § 1 pkt 1 k.p.c.)

W ramach podstawy naruszenia prawa materialnego dopuszczalne jest wyłącznie formułowanie zarzutów naruszenia konkretnych przepisów prawa materialnego – to jest najmniejszych, samodzielnych jednostek redakcyjnych aktu prawnego, regulujących stosunki prawne między podmiotami prawa. Chodzi przy tym o akty prawa powszechnie obowiązującego (zob. postanowienie SN z 6 stycznia 1999 r., II CKN 113/98). W skardze kasacyjnej nie można było zatem postawić zarzutu naruszenia ani kontraktu stron, ani wytycznych KE, gdyż dokumenty te nie są źródłami prawa materialnego. 

Wyrok SN z dnia 24 lutego 2023 r., II CSKP 798/22

Standard: 80033 (pełna treść orzeczenia)

Naruszenie prawa przez jego niewłaściwe zastosowanie może polegać także na niezastosowaniu określonej normy prawnej do konkretnego stanu faktycznego, pomimo istnienia podstaw do dokonania subsumpcji (lub odwrotnie). W sytuacji, gdy ustalony w sprawie stan faktyczny, będący podstawą rozstrzygnięcia, nie będzie odpowiadał hipotezie zastosowanej normy prawnej, będzie znaczyło to, że doszło do takiego rodzaju naruszenia prawa (zob. wyrok SN z 17 czerwca 2020 r., I NSNc 44/19; wyroki SN z: 28 października 2020 r., I NSNc 38/20; 5 maja 2021 r., I NSNc 159/20; postanowienie SN z 28 października 2020 r., I NSNc 69/20).

Postanowienie SN z dnia 12 października 2022 r., I NSNc 716/21

Standard: 71691 (pełna treść orzeczenia)