Katalog klauzul niedozwolonych w art. 385[3] k.c.
Katalog niedozwolonych postanowień umowy (art. 385[3] k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Ustawodawca przesądził, które z postanowień mogą być uznane, w razie wątpliwości, za klauzule niedozwolone, tworząc w art. 385[3] k.c. katalog tzw. szarych klauzul stosowanych w obrocie z konsumentem. W wyroku z dnia 3 lutego 2006 r. (I CK 297/05) Sąd Najwyższy stwierdził, że w art. 385[3] k.c. chodzi o ułatwienie sądowi dociekań, czy rozważane in casu postanowienie wzorca kontraktowego stanowi postanowienie niedozwolone, czyli takie, które kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (art. 385[1] § 1 zd. 1 k.c.). Lista tych postanowień odpowiada katalogowi typowych klauzul niedozwolonych wskazanych w dyrektywie nr 93/13/WE z dnia 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich (Dz.Urz. WE z 1993 r. L 95, s. 29).
Oznacza to, że użycie w art. 385[3] KC sformułowania „w razie wątpliwości” nie powoduje, że postanowienia tego przepisu nie mogą być brane przy wykładni w art. 385[1] KC, a więc czy doszło do naruszenia dobrych obyczajów i rażącego naruszenia interesów konsumentów.
Zestawienie zawarte w art. 385[3] KC określa najjaskrawsze przykłady niedozwolonych postanowień umownych, które o ile nie zawsze (nie w każdym przypadku) muszą być uznane za niedozwolone, to jednak stanowią wytyczne dla określenia abuzywności postanowień umownych.
Wyrok SA w Warszawie z dnia 13 października 2017 r., VII ACa 917/17
Standard: 28400 (pełna treść orzeczenia)
Art. 385 [3] k.c. ustanawia domniemanie, że klauzula umowna o określonej treści jest „zakazanym postanowieniem umownym”. To „domniemanie” działa „w razie wątpliwości”, a zatem wówczas, gdy pojawią się wątpliwości co do tego, czy dopuszczalne jest posłużenie się określoną klauzulą w obrocie. Wątpliwości te należy przesądzić, z mocy art. 385 [3] k.c., na rzecz uznania danego postanowienia za niedozwolone. W innych przypadkach przedsiębiorca musi wykazać, że wprowadzona do umowy klauzula, chociaż o „niedozwolonym” brzmieniu, nie kształtuje praw (obowiązków) konsumenta „w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy”. Strona, kwestionując klauzulę wzorca, nie musi jednocześnie przyporządkować jej do jednej z klauzul objętej wyliczeniem. W tym zakresie odpowiedniej kwalifikacji dokonuje Sąd.
Wyrok SR dla Warszawy-Mokotowa z dnia 10 marca 2017 r., I C 4816/15
Standard: 37982 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 47974
Standard: 5138
Standard: 48937
Standard: 37960
Standard: 38437
Standard: 38000
Standard: 67206
Standard: 47970
Standard: 38440