Zarzuty środka odwoławczego jako "element" granic tego środka odwoławczego

Skoro w określonych sytuacjach sąd odwoławczy orzeka „niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów” (art. 439 § 1, art. 440, i art. 455 k.p.k.), to zarzuty nie stanowią z pewnością o granicach środka odwoławczego. Zatem to nie zarzuty determinują granice środka odwoławczego, a są tylko elementem ułatwiającym zakreślenie granic środka odwoławczego

Postanowienie SN z dnia 25 listopada 2015 r., II KK 176/15

Standard: 39057 (pełna treść orzeczenia)

Dyskusyjny pogląd, że zarzuty podniesione w środku odwoławczym nie stanowią "elementu" granic tego środka. Jak zwraca się uwagę w piśmiennictwie prawniczym, "pojęcie granic środka odwoławczego, w szczególności zaś to, jakie czynniki delimitują granice tego środka, należy do najbardziej spornych w doktrynie procesu karnego", wszakże w orzecznictwie i doktrynie nader często prezentowane jest ujęcie, zgodnie z którym "granice środka odwoławczego" są konstrukcją wyznaczoną przez kierunek zaskarżenia, zakres zaskarżenia i zarzuty odwoławcze (zob. np. wyroki SN: z dnia 12 kwietnia 2001 r., III KKN 354/00; z dnia 21 lutego 2007 r., II KK 261/06).

Niezależnie od przyjęcia tej czy innej koncepcji trzeba jednak mieć na uwadze, że zgodnie z art. 433 § 1 k.p.k. in fine w zw. z art. 440 k.p.k. obowiązkiem sądu odwoławczego jest poddanie zaskarżonego orzeczenia całościowej kontroli, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów w celu stwierdzenia, czy nie zachodzi oczywista niesprawiedliwość orzeczenia, a w szczególności, czy nie zachodzi potrzeba wydania rozstrzygnięcia na korzyść oskarżonego.

Wyrok SN z dnia 29 września 2009 r., III KK 105/09

Standard: 27456 (pełna treść orzeczenia)