Wypowiedzenie ze względu na utratę przez pracownika wymaganej nienagannej opinii

Osoba „karana sądownie” nie może być strażnikiem. Sąd Okręgowy uznał, że skazanie na grzywnę oraz orzeczenie środka karnego przez sąd grodzki za popełnienie wykroczenia nie stanowi o karalności „sądowej”. Można się zgodzić z tą opinią, nie wyczerpuje to jednakże problemu zasadności wypowiedzenia. Trzeba przyjąć, że nie jest istotne samo skazanie za popełnienie wykroczenia, gdyż taka okoliczność nie uniemożliwia zatrudnienia na stanowisku strażnika straży miejskiej (gminnej), jednakże należy poddać ocenie czyn stanowiący wykroczenie przypisane strażnikowi.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 stycznia 2007 r. (I PK 187/06) słusznie bowiem zauważył, że strażnik miejski swym zachowaniem powinien dawać przykład przestrzegania porządku i dyscypliny. Do obowiązków strażnika należy ochrona porządku publicznego i podejmowanie stosownych interwencji w razie jego naruszenia. Strażnik ma obowiązek przestrzegania prawa i godnego zachowania (art. 27 ustawy o strażach gminnych).

Osoba będąca strażnikiem nie może sama zachowywać się w sposób naruszający prawo, gdyż powodowałoby to zgorszenie i utratę zaufania społecznego do straży. Stąd wymaganie zamieszczone w ustawie, aby strażnik cieszył się nienaganną opinią. Osoba jadąca drogą publiczną w stanie po użyciu alkoholu traci nienaganną opinię. Skazanie za taki czyn stanowi okoliczność dodatkową, podobnie jak jego kwalifikacja prawna.

Utrata nienagannej opinii jako jednej z cech wymaganych od strażnika stanowi – w ocenie Sądu Najwyższego – dostateczną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 k.p.

Wyrok SN z dnia 28 października 2009 r., I PK 95/09

Standard: 26939 (pełna treść orzeczenia)