Konwersja podstaw odstąpienia od umowy o dzieło

W postępowaniu ustalono, że strona pozwana (zamawiający) złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy o dzieło z dnia 16 sierpnia 2007 r. pismem z dnia 15 czerwca 2011 r. (k. 139 akt sprawy). Jeżeli takie oświadczenie woli doprowadziło do wygaśnięcia umowy o dzieło, to skutku takiego nie można było wiązać z kolejnym oświadczeniem o odstąpieniu od umowy, złożonym przez powoda (wykonawcę dzieła) w dniu 21 lipca 2011 r. (k. 137 -138 akt sprawy). Pozwany złożył oświadczenie, wskazując na § 12 ust. 1 umowy z 2007 r. (s. 27 akt sprawy) i w świetle ustaleń faktycznych Sądu drugiej instancji miał podstawy do uznania, że takie oświadczenie woli wywołało skutek w postaci rozwiązania umowy o dzieło w oparciu o art. 644 KC.

Takiej konwersji nie wyklucza się istotnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (na które powołano się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku), jeżeli pozwalają na to ustalenia faktyczne, a wola podmiotu (zamawiającego) do rozwiązania umowy miała charakter definitywny (art. 60, 65 KC).

Nietrudno przy tym zauważyć, że dyspozycja art. 644 KC ma zakres szerszy niż postanowienie § 12 ust. 1 umowy z 2007 r. (i art. 635 KC, stanowiącego odpowiednik tego postanowienia).

Postanowienie SN z dnia 6 czerwca 2018 r., II CSK 50/18

Standard: 26844 (pełna treść orzeczenia)