Pojęcie „zbiegowisko publiczne”
Nieopuszczenie zbiegowiska publicznego pomimo wezwania (art. 50 k.w.)
Jak wskazuje T. Grzekorczyk w komentarzu do kodeksu wykroczeń „ w komentowanym przepisie została przewidziana odpowiedzialność za wykroczenie polegające na naruszeniu porządku i spokoju publicznego przez nieopuszczenie zbiegowiska publicznego. Zbiegowisko publiczne to tłum - trudna do policzenia liczba osób - który zebrał się w sposób samoistny i przypadkowy w miejscu publicznym, czyli dostępnym dla wszystkich osób. Cechami charakterystycznymi są tu przypadkowość składu osobowego oraz to, iż do tego zbiegowiska każdy może się przyłączyć.
Zbiegowisko publiczne gromadzi się więc spontanicznie, co w sposób zdecydowany odróżnia je od innych zgromadzeń z określonym programem czy innymi kryteriami organizacyjnymi, np. manifestacji planowanej w określonym celu.
Zdarzenie z dnia 2 kwietnia 2014 r. nie było samorzutne i przypadkowe. Podkreślić bowiem należy, że protesty przeciwko inwestycji prowadzonej przez oskarżyciela posiłkowego trwały już od dłuższego czasu a obwinieni zgromadzili się w miejscu, gdzie miał być nagrywany program dla stacji (...) i o tym spotkaniu wiedział również M. B.. W konsekwencji decydującego znaczenia nie ma kwestia czy faktycznie doszło do wezwania o rozejście się, czy też jedynie do postępowania zgodnego z prawem albowiem z uwagi na brak znamienia uczestniczenia w „zbiegowisku publicznym” obwinieni nie dopuścili się zarzucanych czynów z art.50 kw.
Wyrok SO w Olsztynie z dnia 1 kwietnia 2016 r., VII Ka 267/16
Standard: 26770 (pełna treść orzeczenia)
Mianem zbiegowiska określa się każde samorzutne zgromadzenie bliżej nieokreślonej liczby osób w miejscu publicznym, do którego każdy może się przyłączyć. Podobna definicja wskazuje, że zbiegowiskiem jest przypadkowe zgromadzenie się większej, a dokładnie nieokreślonej liczby osób ze względu na wspólne zainteresowanie, czy też ciekawość przejawianą jakimś wydarzeniem.
Jeszcze inaczej określa się zbiegowisko, uznając je za trudną do policzenia liczbę osób, zebranych w sposób samoistny i przypadkowy w miejscu publicznym, czyli dostępnym dla wszystkich osób.
Cechą charakterystyczną jest przypadkowość składu osobowego oraz to, że do zbiegowiska może się każdy przyłączyć.
Zbiegowisko nie jest zorganizowane, co ma je odróżniać od zgromadzenia przybierającego postać manifestacji, pikiety czy demonstracji. Cechuje je żywiołowość nosząca znamiona niekontrolowanego zachowania wchodzącego w zakres pojęcia psychiki tłumu.
Wyrok TK z dnia 18 września 2014 r., K 44/12
Standard: 27010 (pełna treść orzeczenia)