Dobro prawnie chronione w art. 92 § 1 k.w.

Pobieranie opłaty za parkowanie można traktować jako swego rodzaju „działalność gospodarczą” zarządcy drogi, który wykorzystuje fragment drogi publicznej do uzyskiwania dochodu (często nawet bez nakładów na przystosowanie jej do pełnienia takiej funkcji w godziwych warunkach), wyłączając ją jednocześnie całkowicie lub w określonych porach dnia z powszechnego użytkowania. W tym kontekście pustym wydaje się argument, jakim posłużył się Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyroku wywodząc, że skoro postój pojazdu mieści się w zakresie treściowym „parkowania pojazdu”, a to ostatnie normuje pewien element ruchu drogowego, to i „postój za opłatą” – należy do kategorii ruchu drogowego. Rzecz w tym, że „parkowanie pojazdu” ma istotne znaczenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, a jego zasady są regulowane normami dotyczącymi ruchu drogowego. Natomiast odpłatność za postój w strefie płatnego parkowania takiego wpływu nie wykazuje, zaś jej istnienie i zakres wynikają z uchwały miejscowej rady. Jednak pomimo tego nie można skutecznie posłużyć się tezą o różnych przedmiotach ochrony.

Przepis art. 92 § 1 k.w. nie odwołuje się do zasad bezpieczeństwa i porządku w ruchu drogowym, lecz do znaków lub sygnałów drogowych. 

Podstawowym dobrem chronionym wyrażanym przez art. 92 § 1 k.w. jest przestrzeganie obowiązku stosowania się do dyrektyw płynących ze znaków lub sygnałów drogowych lub poleceń osoby uprawnionej do kierowania tym ruchem albo jego kontroli. W tym przedmiocie ochrony całkowicie mieści się również dyrektywa zawarta w treści znaku „D–44”. Brak jest przesłanek do tego, aby treść § 58 ust. 4 rozporządzenia o znakach i sygnałach drogowych ograniczać tylko do zdania pierwszego i ignorować dalszą – zdecydowanie restrykcyjną – część tego przepisu.

Fiskalny aspekt opłaty za parkowanie, czy też jej charakter jako mienia zarządcy drogi, bądź też przysługującej mu korzyści, ewentualnie jako swego rodzaju daniny publicznej – nie eliminuje tego głównego przedmiotu ochrony.

Postanowienie SN z dnia 23 września 2009 r., I KZP 15/09

Standard: 26751 (pełna treść orzeczenia)